Długość pierścienia murów wynosiła około 1,6 km, a wysokość sięgała 5 m. Miały dwie bramy główne oraz 22 wieże i baszty.

W sąsiedztwie Bazyliki Wniebowzięcia NMP (Narodowe Sanktuarium św. Józefa) zachowała się baszta, wzniesiona przypuszczalnie na przełomie XIV i XV w. w płn.-wsch. części fortyfikacji. Pierwotnie była prostokątna, a po przebudowie w połowie XVI w. nadano jej kształt półokrągły.

Ceglana baszta jest budowlą dwukondygnacyjną z półstożkowym dachem krytym gontem. Ma wysokość 9,46 m i średnicę 5,35 m .

Na przełomie XIX i XX w. do baszty dobudowano domy mieszkalne. Po II wojnie światowej budynki rozebrano, odsłaniając budowlę od strony parku. Niezachowane fragmenty murów przylegających do baszty, zrekonstruowano w latach 60. XX w. Od połowy XIX w. basztę zaczęto nazywać „Dorotką”. Być może dlatego, że przez jakiś czas służyła jako więzienie dla nieobyczajnych kobiet. Kaliszanie uważają jednak, że jej imię związane jest legendą o starościance Dorotce zakochanej w ubogim szewczyku i zamkniętej w baszcie przez ojca. W latach 2017-2018 zaadaptowana została na Centrum Baśni i Legend Kaliskich oraz Lokacji Miasta. Techniki multimedialne wykorzystane zostały do prezentacji faktów historycznych oraz legend odwołujących się do dziejów i tradycji lokalnej.

Dolna kondygnacja obiektu poświęcona jest piastowskim dziejom Kalisza. Na monitorach prezentowana jest opowieść o wczesnośredniowiecznym grodzie Piastów na Zawodziu, lokacji Kalisza ok. 1257r., najstarszych budowlach oraz najważniejszych wydarzeniach.

Zarówno w dolnym, jak i w górnym pomieszczeniu baszty dla najmłodszych przygotowane są filmowe animacje legend, zaczerpniętych z książki Eligiusza Kor-Walczak pt. „Baśnie i legendy kaliskie”, takich jak: „Dorotka”, „Milczące żaby”, „Król Maciuś” oraz „Ręce Anny”.