Budowla jest ukryta przed okiem turysty także dlatego, że przylega do budynków, w których znajdują się biura browaru, a podziwiać go można jedynie z pewnej odległości. Starsi namysłowianie pamiętają zapewne, że jeszcze w latach 70. zeszłego wieku obok zamku wiodła główna droga w kierunku Wrocławia (nie istniała jeszcze wówczas północna obwodnica centrum miasta, czyli ul. Sikorskiego).

Pierwsza, drewniana rezydencja władającego miastem księcia istniała już zapewne w roku 1313, kiedy w następstwie rozpadu monarchii Henryka III Głogowskiego powstało niezależne księstwo ze stolicą w Namysłowie. W takim zamku zamieszkał Konrad I, znany z dokumentów źródłowych jako autor transakcji z namysłowskimi franciszkanami. Budowę murowanego obiektu, chroniącego dostęp do miasta od zachodu zainicjował cesarz Karol IV Luksemburski, władający Namysłowem od 1348 r. Od tego czasu na zamku mieszkał królewsko-cesarski (cesarze z dynastii Luksemburgów byli jednocześnie władcami Czech, podobnie było w przypadku Habsburgów) namiestnik, zwany starostą lub kapitanem. XIV-wieczny zamek to jego dzisiejsza część północna.

Rozbudowa zamku nastąpiła po 1533 r., gdy jego właścicielem została wrocławska rada miejska. Z tego okresu pochodzi zachodnie skrzydło budowli oraz budynek bramny, położony we wschodniej części kompleksu. Wejściem głównym do zamku był wówczas widoczny z dziedzińca ryzalit, na którego piętrze mieściła się książęca kaplica. W l. 1703-1810 właścicielem warowni był Zakon Krzyżacki, który otrzymał go od cesarza Leopolda I Habsburga wraz z lennem zamkowym, czyli sześcioma wsiami w pobliżu Namysłowa. Z czasów ich władania zamkiem pochodzi skrzydło południowe, dobudowane w XVIII w. Po sekularyzacji majątków klasztornych jaka nastąpiła w Królestwie Prus w roku 1810 zamek stał się własnością starostwa, a następnie trafiał w ręce prywatnych właścicieli.

Jednym z nich był Hugo von Garnier, właściciel Biestrzykowic. Jego staraniami w 1861 r. udało się wyremontować zamkową kaplicę. Kolejnym posiadaczem zamku stał się właściciel browaru, Albrecht Haselbach (1851-1932). Zakupił on budowlę w roku 1895 na stałe wiążąc ją z posiadanym przez siebie browarem, którego tradycje stara się kontynuować istniejąca do dziś firma. Haselbach usunął z okolic fortecy wiele starych budowli, a same wnętrza poddał gruntownym modernizacjom. Ostatnie większe prace remontowe zostały wykonane wewnątrz budowli w l. 1937-38. Właścicielem zamku był już wówczas syn Albrechta, Albrecht August Haselbach (1892-1979). Północne skrzydło zamku przeznaczono wówczas na mieszkania dla pracowników browaru, którą to funkcję zachowało ono aż po początki XXI w. Inwestycje dokonane w latach 30. XX w. zakończyła przebudowa piwnic.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej właściciel zamku zaczął umieszczać w nim przedmioty świadczące o przeszłości miasta i okolic, urządzając w środku muzeum regionalne. Zimą 1944/45 r. opuszczający Namysłow Niemcy zabrali ze sobą wiele z tych wartościowych eksponatów. Kolekcja Haselbacha trafiła do Bawarii, a on sam na zawsze opuścił Śląsk. Pozostałe w Namysłowie zbiory wzbogaciły kolekcje Muzeum Narodowego we Wrocławiu i instytucji krakowskich. Jak wiemy funkcję muzealną pełnił zamek jeszcze stosunkowo niedawno, ostatecznie zgromadzone w nim pamiątki opuściły warownię po ponownym przejęciu zamku przez browar, co nastąpiło na przełomie XX i XXI stulecia.

Warto wspomnieć, że renesansowa studnia, którą możemy podziwiać na dziedzińcu zamkowym została sprowadzona do Namysłowa z parku krajobrazowego w Bukowcu (pow. jeleniogórski).