Godna podkreślenia jest integralność zaprojektowanej świątyni wykonanej ze znakomitej jakości materiałów, wzbogaconej we wnętrzu o bogatą polichromię i ruchome wyposażenie dopełniające neogotycki charakter kościoła.

Historia

Świątynia została wybudowana w latach 1887–1888 według projektu architekta Edwarda Cichockiego. Konsekrowana została w dniu 28 października 1888 przez księdza prałata Ignacego Durewicza, proboszcza parafii Matki Bożej Loretańskiej w Warszawie. Przy budowie kościoła wykorzystano m.in. żywiczne drewno sosnowe, przekazane przez prezydenta miasta Sokratesa Starynkiewicza, które pierwotnie użyte było jako elementy rusztowania pomocne przy remoncie Kolumny Zygmunta III Wazy.  Kościół przetrwał obie wojny światowe bez zniszczeń. W latach 1952–1960 pełnił funkcję kościoła parafialnego, którą to w 1960 r. przejął wybudowany w południowo-wschodnim rogu cmentarza murowany kościół p.w. Matki Boskiej Częstochowskiej. Pierwszy gruntowny remont świątyni miał miejsce w latach 1991-1993, a za wysoki poziom jego wykonania w 1995 r. parafii przyznano nagrodę ufundowaną przez Generalnego Konserwatora Zabytków.

Opis

Kościół usytuowany jest na terenie Cmentarza Bródnowskiego, szczytem do głównej alei biegnącej przez nekropolię, kalenicą do ulicy Św. Wincentego. Od strony południowej przylega do niego asfaltowy podjazd.

Budynek wykonany został z drewna sosnowego, w konstrukcji ryglowej (kantowizna), wzmocnionej mieczami, ryglami i zastrzałami (połączenia na gniazda i czopy), obustronnie oszalowanej deskami. Dwuspadowy dach posiada konstrukcję płatwiowo-kleszczową, pokryty jest gontem.

Budynek świątyni rozplanowany został na rzucie prostokąta, przedzielony jest wewnątrz na trzy nawy dwoma rzędami słupów. Od strony południowej rozplanowana na rzucie kwadratu kruchta poprzedzona została przedsionkiem. Po obu stronach kruchty znajdują się wejścia na wieżę (również na planie kwadratu). Prezbiterium po obu stronach flankowane jest zakrystiami rozplanowanymi na rzucie prostokąta. Skupiona bryła, z wysokimi ścianami korpusu głównego oraz wieży, nakryta została dachem dwuspadowym przechodzącym nad prezbiterium w trzyspadowy. Daszek dwuspadowy nakrywa także przedsionek prowadzący do kruchty. Pozostałe dachy (nad zakrystiami i bocznymi wejściami na wieżę) nakryte zostały daszkami pulpitowymi. Szczyt dachu nad wieżą zwieńczony jest wieżyczką na sygnaturkę, przeprutą otworami okiennymi przesłoniętymi żaluzjowo listwami, nakrytą dachem namiotowym zwieńczonym metalowym krzyżem. Elewacje rozczłonkowane są słupami konstrukcyjnymi wzmocnionymi mieczami, ryglami i zastrzałami, pola pomiędzy którymi oszalowane zostały deskami pionowymi lub poziomymi. Daszek nad wejściem ozdobiony jest ażurowo wyciętymi płycinami. Całość materiału drewnianego pomalowana jest kontrastowo na dwa kolory: brązowy i ciemnozielony.

Wnętrze kościoła (bogato zdobione polichromią autorstwa Wiesława Kononowicza) wyposażone zostało w trzy ołtarze. W ołtarzu głównym, na tle nocnej panoramy Jerozolimy, umieszczono naturalnej wielkości rzeźbę Ukrzyżowanego autorstwa Antoniego Panasiuka. W ołtarzach bocznych znajdują się: obraz Niepokalanego Poczęcia NMP i Św. Wincentego a Paulo. Na ścianach prezbiterium znajdują się dwa obrazy pędzla nieznanego malarza pochodzącymi z XIX wieku. Prezbiterium i chór wsparte są na drewnianych słupach. W bocznych ołtarzach znajdują się obrazy: św. Wincentego à Paulo, patrona świątyni, oraz Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej.

Obiekt dostępny podczas mszy i pogrzebów oraz po uprzednim umówieniu się z proboszczem.

Oprac. Jerzy Szałygin, OT NID w Warszawie, 01-08-2017 r.