Pałac stanowi centralny świecki element tego ośrodka, jako rezydencja właściciela. Jest przykładem architektury późnorenesansowej, przekształconej na pocz. XIX w. 

Historia

Fundatorem obiektu był Andrzej Ruszkowski, od 1600 właściciel wsi. W r. 1605 uzyskał dla Złoczewa prawa miejskie. W latach 1614-17 zlecił budowę kościoła parafialnego oraz dworu (wcześniej sfinansował wzniesienie zespołu klasztornego ojców bernardynów). Najprawdopodobniej zatrudnił w tym celu muratora Jerzego Hoffmana, który osiedlił się i mieszkał w Złoczewie aż do śmierci, prowadził tam przez wiele lat dobrze prosperujący warsztat. 

Obecny wygląd dworu jest wynikiem XVIII i XIX -wiecznych przebudów i remontów. Badacze przypuszczają, iż pierwotny rozmiar rezydencji był zbliżony do obecnego, posiadał na osi sień oraz po dwa pomieszczenia po jej obu stronach. Z zachowanych siedemnastowiecznych opisów wynika, że był to budynek piętrowy. Na przełomie XVIII i XIX w. ówczesny właściciel miejscowości, Ignacy Błeszyński zlecił przebudowę pałacu Bartłomiejowi Noblińskiemu. Przekształcenia objęły wnętrza a także budowę ćwierćkolistych, nie istniejących już arkad oraz oficyn flankujących pałac. Pałac zyskał wówczas klasycystyczny charakter. Prace zakończyły się w 1806 r.

Do wybuchu II wojny światowej był siedzibą kolejnych właścicieli. W czasie okupacji Niemcy przeznaczyli go na więzienie. Po wojnie umiejscowiono w nim szkołę podstawową a następnie internat. 

W r. 2004-6 obiekt poddany został kompleksowemu remontowi, obecnie mieści się w nim Miejski Ośrodek Kultury. 

Opis

Zespół pałacowy usytuowany jest w południowo-wschodniej części Złoczewa. Składa się z pałacu, trzech zachowanych oficyn, reliktu parku dworskiego oraz zachowanych fragmentów bramy. Pałac umiejscowiony jest fasadą do zachodu. 

Obiekt wzniesiono na rzucie prostokąta, z płytkim ryzalitem na osi fasady. Jest jednopiętrowy z użytkowym poddaszem.

Budynek wzniesiono z cegły pełnej na zaprawie wapiennej.

Rolę fasady pełni elewacja zachodnia. W jej centralnej partii znajduje się dwupiętrowy ryzalit zwieńczony niewielkim trójkątnym szczytem. Drugą kondygnację w postaci niewielkiej facjatki podpierają cztery kolumny. Otwory okienne tej części są zwieńczone półkoliście, pozostałe otwory mają kształt prostokątny. W ryzalicie znajduje się główne wejście do pałacu. Budynek przekryty jest dachem naczółkowym, pod którym umieszczono ozdobny gzyms z fryzem kostkowym (podobne rozwiązanie zastosowano w elewacji wschodniej). 

Obecnie fasada tynkowana jest na gładko, poszczególne kondygnacje różnią się kolorystycznie. Elewacje w części parteru ozdobione są płaskim boniowaniem. Kondygnacje dzielą się gzymsami. Elewacja wschodnia posiada na osi balkon wsparty przez cztery kolumny. Wszystkie otwory mają kształt prostokątny.

Wnętrza adaptowano na potrzeby MOK (organizacja spotkań, wystaw, konferencji i zebrań, zajęcia muzyczne, artystyczne itp., pomieszczenia biurowe). 

Przedsionek i korytarz na parterze posiadają sklepienia kolebkowe. Na piętro prowadzi trzybiegowa klatka schodowa ( XVIII w.), wyodrębniona arkadami. W trakcie generalnego remontu pałacu na części ścian odkryto polichromie.

Obiekt dostępny przez cały rok, czynny w godzinach pracy MOK. 

Oprac.: Anna Michalska, NID OT Łódź, 24.03.2017 r.