Historia

Początek budowy kościoła prawdopodobnie nastąpił niedługo po roku 1300. Wtedy to patronat nad budową objął opat klasztoru św. Wincentego we Wrocławiu. Rozbudowa trwała długo. Prezbiterium wzniesiono jeszcze na pocz. XIV w., nawę dopiero w wieku XV a wieżę w XVI. Do 1376 roku świątynia była pod wezwaniem św. Doroty. Na przełomie XVII i XVIII wieku dokonano gruntownej odnowy oraz dodano nowe barokowe wyposażenie. W 1810 r. kościół przeszedł pod patronat królewski. W 1932 r. zamontowano trzy nowe dzwony (nazwane Ölberg, Tabor i Christkönig), stary dzwon z 1592 roku został przeznaczony na dzwon pogrzebowy. W 1945 r. świątynię częściowo zniszczono (dach, polichromie, wyposażenie), odbudowano w l. 1956-58. Kolejne remonty wykonano w roku 1998 i 1999.

Opis

Gotycki kościół orientowany, jednonawowy, z prostokątnym, dwuprzęsłowym prezbiterium i kwadratową wieżą od zachodu. Od pn. do prezbiterium przylega zakrystia, pierwotnie kwadratowa, obecnie rozbudowana w kier. zachodnim, od pd. do nawy dobudowana ok. 1700 r. zbliżona w rzucie do kwadratu kruchta. W prezbiterium sklepienia krzyżowe, w nawie drewniany strop, w zakrystii kolebka z lunetami, w kruchcie kolebka. Wieża kryta dachem namiotowym, nawa, prezbiterium i zakrystia dachami dwuspadowymi, kruchta dachem pulpitowym. Kościół w całości oszkarpowany. Otwory okienne nawy i prezbiterium ostrołuczne z kamiennymi maswerkami, w pd. ścianie kruchty neogotycki, ostrołuczny portal uskokowy z XIX/XX w., w pd. ścianie nawy kamienny gotycki portal uskokowy z pocz. XIV w. We wnętrzu barokowy ołtarz architektoniczny z 2 poł. XVIII w. oraz barokowa chrzcielnica z XVIII w.

Dostępny podczas nabożeństw.

Opr. Teresa Przydróżna, OT NID we Wrocławiu, 14-03-2016 r.