Historia

W pierwszej dekadzie XVII w. Konstanty Korniakt junior wzniósł w zach. części ówczesnej wsi Białoboki murowany zamek, który otoczony był terenami podmokłymi i bagnami utrudniającymi do niego dostęp. Podczas najazdu ordy budżackiej dowodzonej przez Kantemira murzę w czerwcu 1624 r. zamek białobocki został zaatakowany przez oddziały tatarskie, które zdołały przełamać opór stawiany przez obrońców. W trakcie walki zginął sam Konstanty Korniakt junior, a sam zamek został obrabowany i zdewastowany przez Tatarów. Kolejnymi właścicielami klucza białobockiego byli Aleksander Zbigniew Korniakt, a po jego śmierci w 1639 r. córka Elżbieta, zamężna z Marcinem Konstantym Krasickim. W drugiej połowie XVII i w XVIII w. Białoboki w wyniku zawieranych małżeństw znajdowały się w rękach kolejno Andrzeja Modrzewskiego, Aleksandra Łaszcza, Stanisława Potockiego, Franciszka Salezego Potockiego, Stanisława Szczęsnego Potockiego, Adama Mniszka i Adama hr. Stadnickiego. Jak świadczy mapa wykonana w ramach tzw. drugiego zdjęcia kartograficznego Galicji w l. 1779-1783 zamek istniejący w XVII w. był nowoczesnym założeniem bastionowym z 3. murowanymi bastionami otoczonym murem obronnym. W 2. poł. XVIII w. zamek jak większość założeń obronnych na obszarze Rusi Czerwonej nie był już zamieszkiwany i dość szybko popadł w ruinę.

Opis

Niewielkie pozostałości zamku położone są w zach. części wsi przy drodze wiodącej do miejscowości Gać na niewysokim wzniesieniu uwydatnionym sztucznie nasypanym kopcem o wysokości kilku metrów, którego powierzchnia wykorzystywana jest obecnie jako pastwisko. Najlepiej zachowanymi elementami dawnego założenia są znajdujące się we wsch. części kopca pozostałości dwóch fragmentów murów obronnych zachowanych miejscami do wysokości 0,5 m oraz tkwiące pod powierzchnią ziemi fundamenty i piwnice dawnego zamku. Od strony pd. widoczne jest współczesne betonowe obramienie wejścia do piwnicy.

Zabytek dostępny z zewnątrz.

Oprac. dr Andrzej Gliwa, OT NID w Rzeszowie, 16.02.2018 r.

Bibliorafia

• Gosztyła M., Proksa M., Zamki, pałace i klasztory województwa przemyskiego, Przemyśl 1995, s. 57-58.
• Łoziński W., Prawem i lewem. Obyczaje na czerwonej Rusi w pierwszej połowie XVII wieku, t. I, Lwów 1931.
• Proksa M., Studia nad zamkami i dworami ziemi przemyskiej od połowy XIV do połowy XVIII wieku, Przemyśl 2001, s. 212.