XIX w., stosowanego przez architektów szkoły berlińskiej przez następne dziesięciolecia, w tym przypadku w neogotyckim kostiumie historycznym. Jest przykładem standardowego, śląskiego budownictwa sakralnego 2. poł. XIX w., utrzymanego na dobrym poziomie artystycznym, ze starannie wykonanym detalem architektonicznym.

Historia

Słupiec wzmiankowany po raz pierwszy w 1327 r. W 1359 r. wymieniony tutejszy kościół. Przebudowany i poświęcony w 1481 r., zapewne wówczas późnogotycki. W okresie reformacji, od 1558 r. użytkowany przez protestantów, w 1628 r. oddany katolikom, długo filialny. W 1748 r. ponownie erygowana parafia. Kościół przebudowywany w XVII i XVIII w. W latach 1885-1887, w związku z rozwojem górnictwa w okolicach Słupca i znaczącym wzrostem liczby ludności zbudowany obecny, większy kościół pw. Św. Katarzyny i Św. Mikołaja Męczennika. Wzniesiony w stylu neogotyckim, na bazie rozwiązań szkoły berlińskiej 3 ćw. XIX w., jako jednowieżowy, trójnawowy, halowy, z wyodrębnionym prezbiterium. Do niego w nawiązaniu do lokalnej tradycji dobudowane dwie przybudówki z lożą patronacką w jednej z nich. Innym tradycyjnym rozwiązaniem dla architektury sakralnej Ziemi Kłodzkiej jest drewniany chór muzyczny. Bryła kościoła rozwiązana standardowo, z blokowym korpusem i rozbudowaną przestrzennie częścią prezbiterialną. Neogotycki kostium zaprojektowany w odniesieniu do gotyku wczesnego i dojrzałego (maswerki) i do późnego gotyku francuskiego. Prace budowlane prowadzone przez mistrza murarskiego Karla Bernharda z Niemczy.

Opis

Kościół par. pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej orientowany, murowany z lokalnego piaskowca i z cegły, licowany czerwonym piaskowcem. Jednowieżowy, halowy, trójnawowy, oszkarpowany, na planie prostokąta, z wielobocznie zamkniętym prezbiterium z dwukondygnacjowymi przybudówkami (z lożą patronacką) oraz z wieżowymi klatkami schodowymi. Przy nawie kruchty. Bryła kościoła rozczłonkowana głównie w partii prezbiterialnej. Górna kondygnacja wieży z pseudobartyzanami z ostrosłupowymi hełmami, nakryta wieloboczną iglicą. Elewacje kościoła z wysokim cokołem i gzymsowaniem. Główny portal w wieży, z łukiem nadwieszonym i tympanonem, ujęty profilowanym obramieniem, wykonany z jasnego piaskowca. Otwory głównie ostrołuczne, rzadziej triforia, w kamiennych, profilowanych obramieniach z czerwonego piaskowca. W oknach prezbiterium maswerki zbliżone do maswerków z gotyku dojrzałego, a w nawie i wieży — zbliżone do maswerków z gotyku wczesnego. W elewacje kościoła wmurowana kamieniarka ze starego kościoła: romańska rzeźba przedstawiająca wilczy łeb z ludzką głową w pysku, przekuty w XIX w. łeb barana i cios z datą 1771. Wnętrze prezbiterium z ostrołucznymi triforiami w ścianach bocznych. Otwarte ku nawie ostrołucznym łukiem tęczowym, nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym opartym na służkach. W korpusie nawowym podział na trzy nawy ośmiobocznymi, kamiennymi filarami, na których oparte sklepienie krzyżowo-żebrowe z wąskimi gurtami. Łuk tęczowy, głowice filarów, i przyściennych półfilarów, gurty sklepienne oraz skraje wysklepków sklepienia pokryte barwną dekoracją roślinną. Neogotyckie wyposażenie kościoła wykonane w końcu XIX w. w monachijskim warsztacie Josepha Elsnera. W oknach prezbiterium umieszczone witraże zrealizowane ok. 1886 r. (historyzm z dominacją neogotyku).

Zabytek dostępny przez cały rok.

Oprac. Iwona Rybka-Ceglecka, OT NID we Wrocławiu, 14.04.2016 r.