Historia

Pierwotnie barokowy pałac wzniesiony ok. 1700 i przekształcony ok. 1780 r., został gruntownie przebudowany i zmodernizowany w 1890 r. dla ówczesnego właściela dóbr ziemskich Paula Naumanna, kapitana gwardii landwerzystów we Wrocławiu. Rezydencji nadano wówczas formy eklektyczne, z elementami neoklasycyzmu i neomanieryzmu. Kolejny właściciel majatku Max Flehinghaus, między 1905, a 1909 r., założył przy pałacu park krajobrzowy, który w południowej części uległ przekszałceniom w l. 80 XX wieku.

Opis

Pałac posadowiony na pn.-wsch. skraju wsi, otoczony parkiem krajobrazowym. Na pd.-zach. od rezydencji usytuowane zabudowania folwarku. Pałac założony na planie litery „L”, o rozczłonkowanej bryle, jedno- i dwutraktowy, dwukondygnacyjny, z sześciokondygnacyjną kwadratową wieżą, dostawioną od pn-wsch. do dłuższego południowo-wschodniego skrzydła. Przy wieży portyk balkonowy wsparty na kanelurowanych filarach oraz dwukondygnacyjna klatka schodowa na planie koła, nakryta stożkowym dachem. Skrzydła budowli kryte dachami trójspadowymi; w skrajnych osiach pseudoryzality. Fasada z ryzalitem na osi zwieńczonym wolutowym szczytem, poprzedzona portykiem balkonowym. Okazały, dwupoziomowy taras ze schodami wachlarzowymi poprzedza pseudoryzalit w skrzydle południowo-wschodnim. Elewacje pałacu w przyziemiu licowane granitem; ryzalit i pseudoryzality boniowane, gzymsy międzykondygnacyjne i koronujące profilowane; całość zwieńczona pseudoattyką. Gzyms wieńczący wieżę wsparty na kroksztynach w kształcie odwróconych wolut; w ostatniej kondygnacji wieży okulusy. Obramienia okienne wyrobione w tynku, z uszakami i podokiennikami zwieńczone trójkątnymi naczółkami lub gzymsami. We wnętrzu zachowana główna klatka schodowa, z listwową dekoracją stiukową i rozetą na stropie oraz reprezentacyjna sala nakryta stropem z dekoracją ramową i fasetą zdobioną ornamentem z palmetek i jajownika. Ściany sali rozczłonkowane kompozytowymi, kanelowanymi pilastrami, pomiędzy którymi płyciny w opaskach z ornamentem z jajownika; nad nimi motywy kartuszy z rautami. Na jednej ze ścian marmurowy kominek z kanelowanymi pilastrami, zwieńczonymi belkowaniem. Drugi zachowany kominek w sieni – kaflowy, z dekoracją neorokokową.

Zabytek niedostępny, własność prywatna.

Oprac. Beata Sebzda, OT NID we Wrocławiu, 02.11.2017 r.