Historia

Od czasów średniowiecza w Piskorzynie nie było kościoła i wieś należała do parafii w Wińsku. Kościół protestancki w Piskorzynie wybudowany został ok. poł. XVI w. W roku 1745 lub 1748 zyskał rangę kościoła parafialnego. W latach 1870-1871 wybudowany został nowy kościół ewangelicki. W roku 1916 kościół został znacznie uszkodzony w czasie pożaru. W krótkim czasie został odbudowany i 10 listopada odbyła się jego konsekracja. Jednak działania te miały zapewne charakter tymczasowy, ponieważ już w1918 r. podjęto decyzję o wzniesieniu nowej budowli. Projekt powierzono wrocławskim architektom – spółce Klein und Wolf. Z pierwotnej budowli zachowano ocalałą z pożaru wieżę wraz z towarzyszącymi jej aneksami oraz w częsci mury obwodowe. Prace budowlane ukończono w 1920 r. Po 1945 roku kościół został kościołem katolickim. W roku 1972 erygowana została parafia katolicka.

Opis

Kościół usytuowany jest w środkowej części miejscowości, po południowej stronie drogi wiejskiej. Prezbiterium zwrócone jest w kierunku zach. Murowany z cegły o elewacjach oblicowanych cegłą klinkierową, z detalem architektonicznym wyrobionym w tynku.

Bryła kościoła składa sie z dwukondygnacyjnego korpusu przykrytego wysokim dachem mansardowym, do którego od zach., przy części prezbiterialnej, przylega wzniesiona na planie kwadratu czterokondygnacyjna wieża, przykryta niewysokim dachem namiotowym oraz dostawione po obu jej stronach dwukondygnacyjne aneksy, kryte dachami dwupołaciowymi. Od wschodu do korpusu dostawiony został wysoki, równy wysokości korpusu, trójboczny otwarty arkadowy przedsionek, zwieńczony trójkątnym naczółkiem.

Wnętrze czworobocznego korpusu podzielone jest na trzy części. W części zachodniej, umieszczono wąskie prostokątne prezbiterium, przykryte sklepieniem kolebkowym. Po obu stronach prezbiterium wydzielono, dwa pomieszczenia – po stronie północnej zakrystię, założoną na planie ośmioboku, po stronie południowej prostokątne pomieszczenie (ob. gospodarcze). W środkowej części korpusu, utworzona została część nawowa. Wzdłuż bocznych ścian ustawiono empory, przy ścianie wschodniej emporę organową. Zachodnie ściany części nawowej, przy prezbiterium założone zostały jako skośne, skośnie ustawiono także balustrady empor w części wschodniej, dzięki czemu część nawowa uzyskała kształt silnie wydłużonego ośmioboku. Nawa w części środkowej przykryta została pozornym sklepieniem zwierciadlanym. We wschodniej części korpusu, na osi, wydzielona została wąska eliptyczna kruchta. Po obu jej stronach założono kwadratowe pomieszczenia klatek schodowych, mieszczących trójbiegowe schody.

Sześcioosiowe dwukondygnacyjne elewacje korpusu kościoła rozczłonkowano wyrobionymi w tynku lizenami. W dolnej kondygnacji umieszczono otwory okienne w formie biforiów, w kondygnacji drugiej duże otwory okienne zamkniętych łukiem pełnym. W otworach okiennych zachowane są witraże, wykonane z barwionego szkła z ornamentalną bordiurą, z zachowanymi inskrypcjami, upamiętniającymi poległych w czasie I światowej.

Obiekt dostępny, otwarty w czasie nabożeństw.

Oprac. Maria Czyszczoń, NID OT we Wrocławiu, 31.10.2017 r.