Do końca XIX w. zabudowa Głogowa była gęsta i drewniana. Przyczyniało się to kolejnych pożarów, m.in. w 1846 r. spłonęły m.in. dwie synagogi, mykwa i ogrodzenie cmentarza żydowskiego. W 1870 r. gmina żydowska miała 1399 wiernych. W 1900 r. było to 1167 osób, a w samym Głogowie mieszkało 962 Żydów.

W 1919 r. w mieście doszło do rozruchów antyżydowskich, wywołanych przez chłopów z okolicznych wsi i ubogich mieszkańców miasta, którzy rozrabowali żydowskie sklepy i domy. W 1921 r. mieszkało tu 648 Żydów.

Po wybuchu II wojny światowej Głogów został zajęty przez Niemców. W 1941 r. przesiedlono tu ludność żydowską z Raniżowa i okolicznych wsi, a także z okolic Kolbuszowej. W 1942 r. Niemcy utworzyli getto; zlikwidowali je jeszcze w tym samym roku wywożąc więźniów do getta w Rzeszowie.

Kahał żydowski w Głogowie posiadał pod swoim zarządem dwa cmentarze. Starszy z nich powstał w 1712 r., na gruncie nabytym od mieszczanina Pawła Mazanka, w południowo-wschodniej części miasta. Obecnie znajduje się u zbiegu ulic Sienkiewicza i Topolowej (działki nr 861, 860/3, 708/1, 708/2, w tym część działki nr 710).

Nekropolia została zamknięta dla celów grzebalnych w latach 30. XX w., prawdopodobnie ze względu na ograniczoną powierzchnię. W czasie okupacji niemieckiej uległa zniszczeniu, a macewy wykorzystane były jako materiał budowlany. Po 1945 r. część wschodnia została przekształcona na park miejski. Obszar ten został w latach 2012–2014 uporządkowany i ogrodzony dzięki staraniom Fundacji Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego oraz rodziny Rubinów. Odbudowano wtedy także ohel na grobie cadyka Altera Moszego Chaima Rubina oraz umieszczono tablice upamiętniające cadyków Menachema Mendla Rubina, Jakowa Josefa Rubina oraz Menachema Mendla Rubina. Współcześnie nie zachowały się żadne nagrobki, a zachodni fragment terenu porośnięty jest drzewami i użytkowany jako drogi dojazdowe do prywatnych posesji.

Oprac. Magda Lucima

Właściciel praw autorskich do opisu: Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.