W 1583 roku właściciel miasta Krzysztof Pilecki wydał zakaz osiedlania się w nim Żydów. Zabroniono im również handlować oraz uprawiać rzemiosło. Wiadomo jednak, że zakaz nie był do końca respektowany, bo w 1600 roku w mieście przebywało pięciu Żydów, którzy płacili podatki. W 1624 roku w Łańcucie mieszkało już 18 rodzin żydowskich.

W połowie XVIII wieku sytuacja uległa zmianie. Stanisław Lubomirski zachęcał Żydów do osiedlania się i kupowania domów. Prawdopodobnie wspólnota żydowska dysponowała już wtedy własnym miejscem pochówku i drewnianą synagogą.

Opis

Już około 1860 roku na starym cmentarzu zaczęło brakować miejsca na pochówki. Zdecydowano się więc założyć w południowej części miasta, przy obecnej ulicy Traugutta, drugi cmentarz żydowski w Łańcucie. Ta nekropolia również została zdewastowana przez Niemców w czasie drugiej wojny światowej. W 1942 roku Niemcy przeprowadzali tu egzekucje ludności żydowskiej, w których zamordowali co najmniej 120 osób. Po 1945 roku pod murem wzniesiono ogrodzenie oraz pomnik upamiętniający ofiary Zagłady. Na kamiennej tablicy umieszczono napis: „Miejsce masowych straceń ofiar faszyzmu w latach 1941–1944". Proces niszczenia następował w latach powojennych, kiedy to okoliczni mieszkańcy używali macewy do celów budowlanych. Obecnie na powierzchni cmentarza, często w krzakach lub pod darnią, znajdują się jedynie pojedyncze fragmenty macew oraz obramowania nagrobków. Kawałki kilkudziesięciu płyt przechowywane są w przedsionku łańcuckiej synagogi. Działka cmentarna ma 0,75 hektara; nie jest w całości ogrodzona.

Właściciel praw autorskich do opisu: Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN