Wzniesiony w 1737 roku, zachowany częściowo w pierwotnej formie i wystroju architektonicznym, rozbudowany w 1923 roku wg projektu architekta Stefana Cybichowskiego, jest jednym z trzech zabytkowych kościołów drewnianych w powiecie nowotomyskim.

Historia

Najstarsza wzmianka na temat kościoła pochodzi z 1426 r. W XVI wieku przejściowo znalazł się w rękach protestantów. Nowy drewniany kościół wzniesiony został w latach 1737-1742, (na miejscu poprzedniego) z fundacji Karola Opalińskiego, starosty śremskiego, dziedzica Opalenicy i Grodziska Wielkopolskiego. W 1835 roku odnowiona była wieża kościoła. W 1923 roku świątynie gruntowne przebudowano wg projektu architekta Stefana Cybichowskiego. Wnętrze kościoła było remontowane w latach 1982-84 pod kierunkiem Teodora Szukały.

Opis

Kościół w Bukowcu, wsi położonej 8 km na wschód od Nowego Tomyśl usytuowany jest wśród zwartej zabudowy w centrum wsi. Wokół kościoła cmentarz przykościelny, starodrzew z lipami i wiązami (dwie lipy o śr. 370 cm). Obok metalowa dzwonnica z 1981 roku, drewniany krzyż z 1928 roku z chorągiewką z 1635 roku, kamienna grota Matki Boskiej z dwoma figurami świętych: Jana Nepomucena i Wincentego de Paulo. Kościół, pierwotnie orientowany, wzniesiony na planie prostokąta, jednonawowy, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, z zakrystią od północy i z wieżą od zachodu, zwieńczoną barokowym cebulastym hełmem z latarnią. W 1923 roku kościół został gruntownie przebudowany, wg projektu architekta Stefana Cybichowskiego. Rozebrano północną i południową ścianę nawy pierwotnej świątyni i dostawiono nową nawę z prezbiterium zamkniętym trójbocznie od północy i z wejściem głównym od południa. Z pierwotnego kościoła zachowanego jest prezbiterium, zachodnia część nawy z wieżą i z wejściem głównym (obecnie bocznym) oraz od wschodu dwie zakrystie. Dobudowane zostały: od zachodu pomieszczenie gospodarcze, przy wejściach od zachodu i od południa podcienia wsparte na drewnianych słupach, natomiast od wschodu kaplice i zakrystie. Dachy dawnego i nowego kościoła są jednokalenicowe równej wysokości. Nad dawnym i nowym prezbiterium wielopołaciowe, nad dawną zakrystią dach trójspadowy został połączony z dachami dobudowanych pomieszczeń. Wszystkie połacie dachu pokryte są dachówką. Wieża z cebulastym hełmem i latarnią pokryta blachą. Budowla jest drewniana, w pierwotnej części kościoła o zdwojonej konstrukcji ścian, z zewnątrz oszalowana. Wieża konstrukcji szkieletowej. W wyniku połączenia starego i nowego kościoła powstało ciekawe nietypowe wnętrze. Dobudowane nowe skrzydło kościoła pełni teraz funkcję nawy i prezbiterium, a w miejscu gdzie kiedyś był ołtarz główny znajduje się kaplica Najświętszego Serca Pana Jezusa. We wnętrzu kościoła zwraca uwagę ciekawa dekoracja malarska. W starej części kościoła ściany prezbiterium pod stropem zdobi wić roślinna. W części nowszej, w dolnej części nawy oraz prezbiterium, ściany i strop kasetonowy ozdobiono barwną polichromią z motywami roślinnymi i geometrycznymi. Ściany przecina pionowy ornament ze szlifami generalskimi (nawiązywał do gen. Kazimierza Sosnowskiego). Wyposażenie kościoła obejmuje: ołtarz główny przerabiany z fragmentami rzeźbiarskimi z ok. pol. XVII w. i poł. XVIII w., dwa boczne barokowe ołtarze z 2 ćw. XVIII w. z obrazami z tego okresu.

Kościół dostępny. Bliższe informacje oraz godziny Mszy Św. podane są na stronie internetowej Archidiecezji Poznańskiej, www.archpoznan.pl

oprac. Radomiła Banach, OT NID w Poznaniu, 25-08-2015 r.