Historia

Pierwsza wzmianka o Bobinie pochodzi z 1246 r., odbył się wtedy w Bobinie zjazd dygnitarzy przy Bolesławie księciu krakowskim i sandomierskim. Informacja o istnieniu parafii w tym miejscu pochodzi z 1325 r., w dokumentach z 1470 r. wspomniany jest drewniany kościół pod wezwaniem św. Idziego. Stał on w innym miejscu niż obecnie, w zachodnim krańcu wsi, w miejscu zwanym Niwa. Właściciel Bobina Kacper Smolik, w 1565 r. sprofanował i spalił kościół i przez 48 lat parafia była w rękach innowierców. W 1613 r. Sebastian Lubomirski, ufundował nowy kościół, modrzewiowy, na obecnym miejscu, kościół został konsekrowany w 1623 r. przez biskupa Tomasza Oborskiego. Dokumenty wspominają o odbudowie kościoła po zniszczeniach wojennych (potop szwedzki 1655 – 1660 i wojna północna 1700 – 1721). Konsekracja kościoła odbyła się  w 1727 r. i dokonał jej biskup sufragan krakowski Michała Kunicki.

W 1808 roku Marianna Siemiońska, kolatorka i dziedziczka Bobina, Wolwanowic i Lekszyc, ufundowała drewniany kościół, który już w 1852 r. groził zawaleniem. Z tego też powodu rozpoczęto w 1861 roku budowę kościoła na planie krzyża, z cegły, o wymiarach 40 x15 łokci, wg projektu znanego krakowskiego architekta Filipa Pokutyńskiego. Fundatorem świątyni był hrabia Alfred Łoś – właściciel Bobina. Kościół został poświęcony i oddany do użytku wiernych w 1869 r.

Opis

Zespół kościoła parafialnego pw. św. Anny w Bobinie usytuowany jest w środkowej części wsi, po pd. stronie drogi łączącej wieś z Proszowicami i Koszycami, na niewielkim wzniesieniu. Składa się na niego murowany kościół i drewniana dzwonnica stojąca w linii ogrodzenia w północno-zachodnim narożniku działki. Świątynia jest orientowana, eklektyczna z elementami neoromanizmu i neogotyku. Jest to budowla jednonawowa, zamknięta trójbocznie bez wyodrębnionego prezbiterium z parą wysokich kaplic po obu stronach nawy, tworzących formę transeptu, oszkarpowana. Przy kaplicy południowej znajduje się zakrystia i kruchta. Nawa została nakryta pozornym sklepieniem kolebkowym a kaplice krzyżowym. Dach kościoła jest dwuspadowy, nad prezbiterium trójpołaciowy, kryty blachą cynkową. W skrzyżowaniu nawy i kaplic znajduje się wieżyczka na sygnaturkę. Elewacje świątyni zdobione są fryzem arkadowym i motywem ażurowej kratownicy. Elewacja frontowa została zwieńczona trójkątnym szczytem. Wyposażenie kościoła jest głównie barokowe z XVII i XVIII wieku, witraże wykonano wg projektu W.A. Durka w Krakowskim Zakładzie Witrażów S.G. Żeleńskich w 1919 i 1920 r. Drewniana dzwonnica pochodząca z XVIII i XIX wieku została zbudowana na rzucie kwadratu o lekko pochyłych ściana jako szalowana konstrukcja słupowa.

Obiekt dostępny z zewnątrz, wewnątrz w trakcie odprawiania nabożeństw lub po uzyskaniu zgody proboszcza.

Oprac. Tomasz Woźniak, OT NID w Krakowie, 12-03-2018