Inicjatorem budowy na przełomie XVIII i XIX była Antoni Romer. Pierwszy dwór był budynkiem parterowy i obejmował północne skrzydło dzisiejszego obiektu. Pierwsze piętro dworu, dobudowano w latach 1845 – 1859 nadając mu bardziej klasycystycznego charakteru. Wiadomo, że w drugiej połowie XIX wieku parterowa część dworu mieściła kilka sporych pomieszczeń m.in. jadalnia i pokoje dla gości, natomiast na piętrze w części południowo – zachodniej znajdowała się obszerna sala balowa, do której w okresie międzywojennym przeniesiono z bieździadeckiego dworku mały kominek z czarnego marmuru z biało – różowymi elementami cennego kamienia. Na piętrze znajdowały się również: salonik, biblioteka „pokój hrabiny” i „pokój hrabiego”. Elewacja frontowa dworu (wschodnia) na parterze była 7 – osiowa, symetryczna, z ryzalitem w części środkowej (ryzalit ożywia elewację i zwiększa powierzchnię pomieszczeń), poprzedzona portykiem na 4 toskańskich kolumnach podpierającym balkon ogrodzony metalową balustrada. Po środku ściany umieszczone są drewniane, dwuskrzydłowe drzwi. Górna kondygnacja, oddzielona jest od dolnej skromnym kordonowym gzymsem. W ścianach górnego piętra umieszczono 9 otworów okiennych ale trzy z nich są ślepe. Ściany dworu wieńczył gzyms, całość budynku przykryta jest czterospadowym dachem z czerwonej dachówki. Elewacja tylna (ogrodowa), posiada piętrowy podcień wsparty na 4 wysokich toskańskich kolumnach. W drugiej połowie XIX wieku do południowej ściany dworu dobudowano prostokątną parterową przybudówkę, krytą trójpołaciowym dachem.