Obiekt jest najwyższą świątynią diecezji płockiej, w związku z tym posiada duże walory krajobrazowe.

Historia

Pierwszy drewniany kościół parafialny pw. Św. Jana Chrzciciela w Bielsku istniał już prawdopodobnie w końcu XI wieku. Bielsko, jak do XVI w. nazywano tę miejscowość, było własnością klasztoru benedyktynów w Mogile. Od XIV w. Bielsko posiadało już prawa miejskie. Kolejny kościół został wzniesiony w XV w. Potem świątynia była kilkakrotnie niszczona, m.in. w wyniku pożarów i wojen szwedzkich. Od XVI w. Bielsk traci na znaczeniu i w XIX w. zabrano mu prawa miejskie. Jak zaznaczono w czasie lustracji biskupiej w 1856 roku, ówczesny kościół był w złym stanie. Dotrwał on jednak do początku XX w.

Obecna neogotycka świątynia została wzniesiony w latach 1909-1912 z inicjatywy ks. Józefa Michnikowskiego wg projektu Józefa Piusa Dziekońskiego. Obiekt konsekrował ówczesny pasterz diecezji płockiej, dziś błogosławiony abp Antoni Julian Nowowiejski. W czasie II wojny światowej, w latach 1941-5 kościół był użytkowany przez Niemców jako magazyn.

W 2012 r. uroczyście obchodzono stulecie konsekracji świątyni.

Opis

Kościół pw. Św. Jana Chrzciciela znajduje się w centrum wsi Bielsk, przy Placu Wolności.

Świątynia jest obiektem murowanym, wzniesionym z cegły i nietynkowanym. Kościół jest orientowany, trójnawowy, halowy, z transeptem i wydzielonym, trójbocznie zamkniętym prezbiterium. W fasadzie znajdują się dwie wieże, południowa jest nieco wyższa. Jak pisano w archiwalnej prasie, w zamyśle budowniczych wyższa z wież jest kopią wieży z kościoła Mariackiego w Krakowie, zaś niższa zwieńczona jest hełmem wzorowanym na tym z katedry poznańskiej. Przed wejściem, nad narteksem zwieńczonym ścianką i wimpergami znajdują się we wnękach kamienne figury Chrystusa, św. Piotra i św. Pawła. W ścianie za prezbiterium we wnęce usytuowana jest kamienna grupa Ukrzyżowania. Obydwie grupy rzeźbiarskie pochodzą z okresu budowy kościoła.

W wnętrzu nawy rozdzielone są filarami o gwiaździstym przekroju, na ośmiobocznych cokołach. Sklepienia są kryształowo-gwiaździste, a ściany naw bocznych rozczłonkowane filarami. Ostrołukowy jest tęcza oraz trzy arkady chóru muzycznego. Okna posiadają dekorację maswerkową.

Wyposażenie wnętrza jest współczesne jak np. zwracająca uwagę polichromia przedstawiająca historię chrześcijaństwa w Polsce (1984-5). Jednak większość sprzętów i naczyń liturgicznych w kościele pochodzi z XVII-XIX wieku. Na szczególną uwagę zasługuje barokowy relikwiarz św. Józefa Kalasantego z 2. połowy XVII stulecia. Ma on formę krzyża o ramionach zakończonych trójlistnie i jest ozdobiony kamieniami półszlachetnymi.

Kościół dostępny z zewnątrz, wewnątrz przed i po nabożeństwach.

oprac. Bartłomiej Modrzewski, NID OTW, 10-11-2015 r.