Późnobarokowa architektura kościoła, z elementami klasycyzmu. wzniesionego na pograniczu Śląska i Wielkopolski łącz wpływy późnobarokowej architektury Dientzenhoferów i sztuki Pompeo Ferrariego.

Historia

Obecny kościół, późnobarokowy z cechami klasycyzmu, wzniesiony został z fundacji rodziny von Hatzfeldt, na miejscu wcześniejszego wzmiankowanego już w roku 1333. Budowa kościoła ukończona została w roku 1787. Wyposażenie kościoła pochodzi z ok. roku 1790.

Opis

Kościół usytuowany w środkowej części miejscowości. Murowany z cegły, tynkowany. Jednonawowy z wyodrębnionym prezbiterium zamkniętym półkolistą apsydą oraz z kwadratową wieżą dostawioną na osi nawy. Przy płd. ścianie prezbiterium kwadratowa zakrystia. Nawa od zewnątrz prostokątna o zaokrąglonych narożach, wewnątrz założona została na planie elipsy, przenikającej się z planem krzyża greckiego. Nawa przykryta jest sklepieniem żaglastym z lunetami, prezbiterium sklepieniem żaglastym ozdobionym stiukową dekoracją. W skośnych ścianach nawy, przy prezbiterium, umieszczono wysokie, sięgające sklepienia wnęki zamknięte łukiem pełnym. Ściany nawy dzielone są zwielokrotnionymi pilastrami toskańskimi, ściany prezbiterium przyściennymi filarami.

Elewacje kościoła rozczłonkowane zostały toskańskimi pilastrami. Jednoosiowa wieżowa fasada, z czterokondygnacyjną wieżą o wyokrąglonych narożach ujętych pilastrami, w dwóch pierwszych kondygnacjach rozwiązana została jako pseuportyk zwieńczony niewysokim trójkątnym naczółkiem. Elewacje boczne nawy trójosiowe o otworach okiennych zamkniętych łukiem pełnym, w osiach środkowych zaakcentowane zostały pseudoryzalitami, zwieńczonymi w partii dachu trójkątnymi naczółkami. Wieża przykryta barokowym miedzianym hełmem o wklęsłych połaciach, ze zwieńczeniem w formie kopułki, nawa dachem dwuspadowym, nad prezbiterium dach dwuspadowy z połacią wyokrągloną nad apsydą.

Zachowane późnobarokowe wyposażenie kościoła z ok. 1790 r.

Zabytek dostępny.

oprac. Maria Czyszczoń, OT NID we Wrocławiu, 26.11.2014 r.