Zespół przemysłowy w Dołach Biskupich stanowi przykład trwającego od XIX w., przemysłowego zagospodarowania terenu - z wykorzystaniem istniejących elementów naturalnych (rzeka, złoże kamienia) jak też wzniesionych ręką człowieka (młyn, kamieniołom, warsztaty); a także przykład pozytywistycznego podejścia właściciela do założonego przez siebie zakładu. Założony został w 1885 roku przez Ignacego Kotkowskiego, który wykupił osadę i wybudował murowane młyny wodne, rechlownię, kuźnie oraz dwa warsztaty kamieniarskie: szlifiernię i krajalnię a później rozpoczął wydobycie piaskowca z sąsiadującego z osadą wzgórza. W 1895 r. założył przedsiębiorstwo: Kopalnie Piaskowca Fabryka Wyrobów Kamieniarskich „Doły i Święcie” Ignacego Kotkowskiego, które wraz z młynami i osiedlem przyfabrycznym weszło w skład Osady Młynarskiej „Doły”. Wraz z rozbudową zespołu przemysłowego wzniesiono także reprezentacyjny obiekt administracyjno- mieszkalny (mieszkanie dyrektora fabryki, urzędników i biura) oraz skromniejsze osiedle robotnicze (8 domów kilkurodzinnych). Dla mieszkańców osiedla Ignacy Kotkowski założył park z kopcem widokowym. Po śmierci Kotkowskiego (1901 r.) Osada Młynarska „Doły” przeszła na drodze spadku w ręce jego córki, zamężnej już wówczas z Janem Gombrowiczem; jemu też Marcelina Antonina powierzyła zarządzanie kamieniołomami i fabryką wyrobów kamieniarskich. W 1911 r. Gombrowiczowie powołali Towarzystwo Akcyjne o wdzięcznej nazwie „Witulin” (nazwa wywodzi się od imienia urodzonego w 1904 r. Witolda Gombrowicza, powieściopisarza, nowelisty i dramaturga – wnuka Kotkowskiego), zlikwidowali produkcję kamieniarską, budując obok nowe obiekty przekształcili warsztaty w fabrykę tektury. Zabieg ten miał na celu zabezpieczenie przyszłości ich syna Witolda. Rozbudowę fabryki wstrzymała I wojna światowa. Po jej zakończeniu kontynuowano modernizację, zrezygnowano jednak z eksploatacji kamieniołomów, w budynkach warsztatów kamieniarskich urządzono garaż i skład makulatury. Po II-giej wojnie światowej w 1949 r. fabryka została upaństwowiona i weszła w skład Warszawskich Zakładów Papierniczych w Konstancinie-Jeziornej. W latach kolejnych w zakładzie dokonywano licznych inwestycji, przekształcając ale także zachowując w dużej mierze istniejący zespól budynków, w tym przede wszystkim ciąg technologiczny. W 1980r. został on wpisany do rejestru zabytków jako unikalny w Polsce, jeszcze funkcjonujący przykład papierni z zachowanym parkiem maszynowym. Produkcji zaprzestano w 1992 roku i wygaszono fabrykę. Aktualnie nowy (prywatny) właściciel dawnej fabryki tektury podejmuje próbę przemysłowego wykorzystania ocalałych obiektów.