Wycieczkę rozpoczynamy jak i kończymy od Dworca Głównego. Jest to obiekt znany każdemu mieszkańcowi Gdyni. Dworzec był charakterystyczny dla początków architektury gdyńskiej. Pierwszy budynek dworca został zbudowany w 1926 roku, ale na skutek walk w 1945 roku został zniszczony. W latach 50. XX w. wzniesiono obecny budynek, który jest połączeniem architektury socrealizmu z przedwojennym modernizmem. Gmach znacznie wyprzedzał swoją epokę i do dziś można podziwiać we wnętrzu strzeliste okna i granitowe posadzki. W budynku zachowały się w niezmienionej postaci mozaiki przedstawiające krajobraz morski - najbardziej charakterystyczną jest Pegaz na kole PKP.

Drugą atrakcją na szlaku jest budynek ZUS i PLO. Jest to jeden z najlepszych przykładów gdyńskiego modernizmu w samym centrum miasta. Powstał w latach 1935 - 1936 według projektu Romana Piotrowskiego dla Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych w Poznaniu. Wyróżnia się dzięki zestawieniu trzech brył o różnych wysokościach i zaprezentowaniu zaokrąglonej części. Biurowiec dzięki swojej prostej formie, gładkiej elewacji i dużej powierzchni okien wpisuje się w założenia modernizmu. Do dnia dzisiejszego zachowała się elewacja na parterze wyłożona płytami z czarnego granitu. która idealnie współgra z płytami jasnego piaskowca na wyższych kondygnacjach. Można zaobserwować, że budynek nawiązuje do statku płynącego na morzu. <br>W okresie międzywojennym budynek miał wielu użytkowników, między innymi: Konsulat Niemiecki, Oceaniczna Agencja Okrętowa Sp.z.o.o., Polsko - Italskie biuro morskie oraz Cafe Bałtyk - cukiernia, która była ośrodkiem życia kulturalnego. Po wojnie budynek był użytkowany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz przede wszystkim Polskie Linie Oceaniczne. Obecnie w biurowcu znajduje się Urząd Miasta Gdyni, Miejska Informacja Turystyczna oraz Gdyńskie Centrum Wspierania Przedsiębiorczości.

Kolejnym punktem wycieczki jest dom mieszkalny Funduszu Emerytalnego Banku Gospodarstwa Krajowego inaczej zwany „Bankowiec”. Jest to drugi najlepszy przykład gdyńskiego modernizmu, a zarazem największy względem objętości budynek mieszkalny przedwojennej Gdyni (łączna długość ponad 90 m). Zaprojektowany został przez inż. arch. Stanisława Ziołowskiego i wzniesiony w latach 1935 – 1939 jako zespół trzech oddzielnych budynków o niezależnej konstrukcji żelbetowej z ceglanym wypełnieniem, ale z zewnątrz doskonalenie ze sobą połączonych. Wejście główne zrobione jest z małych ceramicznych płytek ułożonych w mozaikę z czterech kolorów: czerwonego, żółtego, białego i czarnego. Dodatkowo elegancję budynku podkreślają filary z błyszczącego, czarnego lastryka (mieszanka cementu, wody i grysu). Szczególną uwagę zwraca półokrągła wieżyczka, która jest charakterystyczna dla architektury Gdyni i jej „stylu okrętowego” zaliczanego do późnego funkcjonalizmu. Bankowiec był to budynek mieszkalny o wysokim standardzie z dwiema klatkami schodowymi. W pierwszej klatce znajdowały się luksusowe mieszkania i do dnia dzisiejszego można oglądać tam „schody z duszą”, inaczej z przestrzenią między biegami schodów oraz oryginalne przedwojenne oświetlenie zwane „kosmiczne oko”. Budynek wyposażony w wiele udogodnień: garaż podziemny na 14 samochodów, winda, a także schron przeciwlotniczy z instalacją filtrującą powietrze. Obecnie w podziemiach znajduje się nieodpłatne Mini Muzeum założone przez mieszkańców Bankowca, w którym można zobaczyć elementy oryginalnego wyposażenia mieszkań i części wspólnych. Działa tutaj też prawie od początku powstania Café Cyganeria utrzymana w stylu Art-Deco. <p>CIEKAWOSTKA: <br>Znajdowało się tu kiedyś kino Czarodziejka, które było kinem niemym i mieściło 400 osób. Rozpoczęło swoją działalność w 1926 roku, a z powodu rozbudowy Banku Gospodarstwa Krajowego zlikwidowane 6 maja 1937 roku.</p>

Miejscem wartym uwagi jest Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jest to jeden z najmłodszych zabytków Gdyni, ponieważ jego budowę rozpoczęto po II wojnie światowej w 1957 roku. Świątynia pokryta jest cykliną inaczej grubowarstwowym tynkiem z kamykami, co odzwierciedla trudy w pozyskaniu materiałów budowlanych. Charakterystycznym elementem wystroju są mozaiki oraz znajdujące się wewnątrz: kaplica Stoczniowców, Portowców i Ludzi Morza. <p>CIEKAWOSTKA: <br>W kościele odbyła się pierwsza msza za zamordowanych stoczniowców w „czarny czwartek” oraz znajdują się drzwi, na których niesiono zastrzelonego Janka Wiśniewskiego po Gdyni.</p>

Kamienica Reicha i Birnbauma zbudowana została w latach 1935 – 1936. Obiekt to połączenie cech późnego funkcjonalizmu o formach kubicznych. Budynek na tamte lata uchodził za luksusowy posiadający obszerne mieszkania i wiele udogodnień: centralne ogrzewanie, windę, instalacje elektryczną i wodociągową. Usytuowanie budynku na rogu umożliwiło zaprojektowanie ciekawej bryły, której ważnym elementem był przeszklony, nadwieszony narożnik służący za ogrody zimowe. W kamienicy do dzisiaj zachowały się oryginalne elementy takie jak wystrój klatki schodowej wykonany z lastrico, kompozycja i wystrój elewacji.

Kościół Najświętszej Marii Panny Królowej Polski również jest warty uwagi ze względu na pamiątkę trudów lat minionych i tego, że gdynianie oddali się pod opiekę Matki Boskiej. Świątynia zbudowana została w latach 1922 – 1924 dzięki datkom mieszkańców Gdyni. Budynek zachował cechy stylu neobarokowego posiadającego sklepienie wykonane z beczek okrętowych wspartych na ośmiu filarach. Ołtarz główny znajduje się w prezbiterium, a przy wejściu pod chórem można zobaczyć model okrętu. Do dzisiejszych czasów nie zachowały się tylko ołtarze boczne: św. Piotra i św. Jana Nepomucena. W roku 2001 kościół stał się Kolegiatą i jest świadectwem tego, że Gdynia jest nierozerwalnie związana z morzem.

Następnym miejscem na szlaku jest Kamienica Kreńskich zbudowana w 1939 roku i łącząca cechy późnego funkcjonalizmu z umiarkowanym modernizmem. Budynek posiada wyższą, narożną część, która akcentuje skrzyżowanie ulic, a niższe fragmenty boczne łączą kamienice z sąsiednimi. Zastosowane zostały tutaj smukłe filarki narożnika, wysunięta płyta gzymsowa oraz „falujące balkony”. Od strony podwórka można zaobserwować przeszkloną klatkę schodową. <p>CIEKAWOSTKA: <br>Przez wybuch wojny kamienica nie doczekała się windy oraz otynkowania elewacji i wykończenia parteru.</p>

Naprzeciw Kamienicy Kreńskich znajduje się dom mieszkalny Orłowskich. Zbudowany został w roku, 1936 jako luksusowy dom narożny łączący formy opływowe z kubicznymi. Państwo Orłowscy, jako że byli obywatelami Stanów Zjednoczonych musieli starać się o specjalną zgodę na zakup działki. Jasne elewacje w układzie pasmowym obłożone wapiennymi płytami idealnie przyciągają światło. Kamienica posiada 3 klatki schodowe, w których do dzisiaj zachowały się czarne płyty lastrico na schodach i ścianach oraz terakota na posadzkach. Na parterze właściciele otworzyli dom towarowy „Bon Marche”, a po wojnie został przekształcony w Klub Międzynarodowej Książki i Prasy. Do dnia dzisiejszego działa tu EMPIK.

Willa Mariana Piotrowskiego jest pierwszym budynkiem na naszym szlaku z historycznego układu urbanistycznego Kamiennej Góry. Została zbudowana w 1937 roku, jako modernistyczny budynek. Charakteryzuje się uskokami brył, stylowymi oknami narożnikowymi i ceramicznymi elementami elewacji. Ogrodzenie willi stało się jednolitą częścią całości. Podczas II wojny światowej należała do adiutanta generała Władysława Sikorskiego.

Kolejną willą jest „Sokola”, która została postawiona na Kamiennej Górze, jako jedna z pierwszych. Wybudowana w 1921 roku przez Ryszarda Gałczyńskiego w formie klasycystycznej. Od początku stała w pięknym ogrodzie z kortami tenisowymi. Obecnie można zobaczyć budynek dwukondygnacyjny posiadający dwie kolumny z jońskimi głowicami od frontu i sześcioma od strony ogrodu. Nad samym wejściem znajduje się herb Gałczyńskiego.

Po przeciwnej stronie willi „Sokola” stoi kolejna uznawana przez wielu za najpiękniejszy zabytek Gdyni – willa Sadyba. Budynek został wzniesiony w 1923 roku na styl swojskiego baroku. Była częściowo podpiwniczona, a na poddaszu posiadała oddzielne mieszkanie dostępne schodami od zewnątrz. Pokryta została czterospadowym, wysokim dachem typu polskiego z lukarną i wybudówkami.

Idąc dalej szlakiem natrafiamy na budynek mieszkalno – biurowy „Polskarob”. Ten modernistyczny obiekt z elementami stylistyki okrętowej zbudowano w latach 1934 – 1935 jako siedzibę towarzystwa transportowego. Budynek posiada dość rzadkie na Kamiennej Górze elementy takie jak: okrągłe okno przypominające bulaj podcienia wejściowego, zaokrąglony narożnik czy też wysuniętą szklaną nadbudówkę. Całość otoczono ogrodem zaprojektowanym specjalnie przez architekta ogrodów. <br>W czasie II wojny światowej mieściło się tam Gestapo, a w latach 1945 – 1951 znajdowała się siedziba Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Obecnie mieści się tutaj Inspektorat Służby Kontrwywiadu Wojskowego.

Jedną z pierwszych siedzib letnich na Kamiennej Górze była willa Zosieńka. Zbudowana w 1923 roku i łącząca styl dworków polskich ze stylem Art Deco. Właścicielami byli Zofia i Jan Sierakowscy. Charakterystyczną częścią budynku jest dwukondygnacyjna wysunięta galeria, na poziomie parteru weranda, a wyżej czterofilarowy taras i balkon. Pod kondygnacją dachu widnieje data budowy i nazwa willi. Obecnie znajdują się tam pokoje gościnne do wynajęcia.

Drugą w kolei najstarszą willą jest Poznanianka, zbudowana w latach 1921 – 1922 dla Władysławy i Stefana Wilskich. Budynek postawiony w stylu dworkowym, o kształtach klasycystycznych. Głównym akcentem willi jest umieszczony osiowo gzyms, ozdobiony z obu stron podwójnymi filarami dźwigającymi trójkątny front. Całość nakryta jest dachem mansardowym.

Hotel „Polska Riviera" wybudowany został rok przed otrzymaniem przez Gdynie praw miejskich, czyli w latach 1922 - 1924, a pierwszy sezon doczekał się otwarcia w 1925 roku. Wystrój fasad nawiązuje do architektury klasycznej utrzymany w zmodernizowanych formach historyzmu. Budynek usytuowany u podnóża Kamiennej Góry, tuż przy plaży zaliczał się do hoteli ekskluzywnych. Zyskał dużą popularność dzięki ofercie składającej się z: 70 pokoi, restauracji z francuską kuchnią, tarasu widokowego na najwyższym piętrze, ogródka kawiarnianego oraz kortów tenisowych. <br>Podczas wojny budynek został zagarnięty przez wojsko niemieckie. Działania wojenne jednak nie spowodowały zniszczenia, dlatego po wyzwoleniu miasta w 1945 roku mógł powrócić do niego przedwojenny dyrektor, a zarazem jeden z właścicieli Władysław Pikuziński. W dwa lata później wydzierżawił on obiekt Lidze Morskiej, a następnie przejęło go wojsko polskie. Kolejnym decydującym rokiem był, 1950 kiedy w Riwierze otwarto Klub Oficerski Marynarki Wojennej. Od roku 1973 do dnia dzisiejszego działa tam Klub Marynarki Wojennej rozszerzony o historyczną nazwę "Riwiera" w 1990 roku.

Jednym z najbardziej reprezentacyjnych i charakterystycznych budynków Gdyni jest dawny Dom Żeglarza Polskiego, tworzący morski obraz miasta. Bardzo dobrze widoczny jest tutaj funkcjonalizm opływowy, z cechami stylu okrętowego. Budynek zbudowany w roku 1937 składający się z trzech członów. Najwyższa środkowa część nawiązująca do stylistyki okrętowej była zaokrąglona od strony Basenu Żeglarskiego, z nadbudówką i daszkiem wzorowanym na mostek kapitański. Wewnątrz znajdowała się sala zebrań, hall i pomieszczenie klubowe. Część Północna mieściła kryty basen. Wybuch II wojny światowej zniweczył plany dotyczące jakoby budynek miał pełnić funkcję centrum polskiego żeglarstwa. Niemcy zagarnęli budynek i przekształcili go na pomieszczenia magazynowe, a część zabudowań drewnianych rozebrali. Po wojnie obiekt zachował się bez większych zniszczeń i został dokończony, aby można było rozpocząć w nim szkolnictwo morskie. Obecnie mieści się tam Wydział Nawigacyjny Akademii Morskiej.

Kolejnym miejscem wartym zobaczenia jest Kamienica Pręczkowskich na Skwerku Kościuszki. Jest to jeden z pierwszych nowoczesnych, modernistycznych budynków, który był realizowany trzema etapami w latach 1928 - 1937. Projektant zastosował tutaj nurt wczesnego funkcjonalizmu łącząc formy opływowe z kubicznymi. Po raz pierwszy posłużono się tutaj architekturą okrętową: wyższy o jedną kondygnację i cofnięty narożnik, sąsiadujący z zaokrągleniem ściany nawiązującym do mostku kapitańskiego, a także z ciemniejszym tynkiem i balkonami podkreślonymi metalowymi balustradami. <br>Przed wojną na parterze działało kino „Polonia", a po wojnie przekształcone w „Goplana". Dzisiaj znajduje się tam restauracja „Trafik".

Idąc kawałek dalej natrafiamy na Kamienice Jurkowskiego. Jest to modernistyczny budynek zaprojektowany dla farmaceuty i profesora Adama Jurkowskiego wybudowany pod koniec 1938 roku. Kamienica reprezentuje styl „międzynarodowy" i realizuje hasło "wolnej fasady" Le Corbusiera na wszystkich kondygnacjach. Fasada domu obłożona jest piaskowym klinkierem i przecięta mahoniowymi oknami. Wewnątrz znajduje się przestronny hall, oświetlony dodatkowo przez przeszkloną tylną ścianę budynku. Po wojnie mieścił się tam konsulat Danii.

Następnym obiektem na trasie jest jeden z ciekawszych architektonicznie budynków Gdyni, który powstał po II wojnie światowej. Projekt gmachu został opracowany przed wybuchem wojny, kiedy popularna była architektura modernistyczna, ale zrealizowany dopiero w okresie, gdy wszechobecny był styl socrealizmu. Budynek Związku Młodzieży Chrześcijańskiej "Polska YMCA" powstał w latach 1948 - 1952. Składa się z dwóch części o różnej wysokości: sześciokondygnacyjna połowa mieści hol, pomieszczenia biurowe i dydaktyczne, za to w niższej znajduje się sala gimnastyczna. Zewnętrzne ściany pokryte są szarą cegłą i miejscami poprowadzone zostały po łuku, dzięki czemu podnoszą dynamikę bryły. W gmachu można zaobserwować wiele indywidualnych detali architektonicznych takich jak: w ścianie klatki schodowej kompozycja z małych okien czy też kaloryfery rurowe na podestach schodowych. Drzwi wejściowe budynku posiadają motyw bulajów i zlokalizowane są w narożniku z podparciem jednosłupowym i zaakcentowane schodami.

Klasztoru zgromadzenia SS. Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo nie można przeoczyć, ponieważ znajduje się on na rogu Placu Kaszubskiego i ulicy Starowiejskiej w bezpośrednim sąsiedztwie Szpitala Miejskiego. Budynek został zbudowany w roku 1924 w celach przyjmowania przez siostry letników. Obiekt jest dwukondygnacyjny, z wewnętrznym czterokolumnowym gankiem na zaokrąglonym narożniku. W 1926 roku siostry zorganizowały w nim pierwsze ambulatorium jednak niewystarczające dla potrzeb społeczności. Tak właśnie zaczęła się budowa trzypiętrowego domu przy placu Kaszubskim (szpitala). Po wojnie w roku 1959 nieruchomość nieoficjalnie przestała być własnością zakonu, a do ugody doszło dopiero w roku 1993 kiedy to zgromadzenie oddało posiadłość w bezpłatne użytkowanie Szpitalowi Miejskiemu. Obecnie w klasztorze zamieszkuje 6 sióstr, które udzielają pomocy bezdomnym i głodnym.

Po drugiej stronie ulicy stoi budynek dawnego hotelu "Bristol" wybudowanego w roku 1928 przez rodzinę Skwierczów. Początkowo nosił nazwę Hotel Centralny. Jak na tamte lata wyróżniał się on komfortem i elegancją - pokoje zaopatrzone w centralne ogrzewanie i stale ciepłą wodę. Na dole znajdowała się restauracja i winiarnia oraz duża sala pełniąca funkcję teatralnej lub balowej. W latach 30. na podwórzu hotelu działała koszerna restauracja "Picadylli". Po wojnie hotel działał dalej pod nazwą Centralny i mieściły się tam dwa konsulaty - Belgii i Szwecji. W 1960 roku obiekt został upaństwowiony, przez co zmieniono mu nazwę na Hotel Bristol i nadano drugą kategorię. Prawie 30 lat później został odzyskany przez prawowitych właścicieli, którzy nadali mu nazwę Hotel Lark. Obecnie działa tam Hostel La Guitarra.

Idąc dalej ulicą Starowiejską dochodzimy do Kamienicy Hundsdorffów. Jest to narożny budynek zaprojektowany w stylu wczesnego funkcjonalizmu i zbudowany w latach 1932 -1935. Wyróżniającym się elementem jest tutaj szeroki, zaokrąglony narożnik, który otulają balkony, a całość przypomina statek pasażerski. Klatka schodowa posiadała „schody z duszą”, ale dzisiaj tą przestrzeń zastąpiła winda. W obu klatkach schodowych zachowała się posadzka. Na parterze kamienicy znajduje się zakład fotograficzny Foto Elite, który jest kontynuacją przedwojennego zakładu o tej samej nazwie i w tej samej lokalizacji. Do dnia dzisiejszego budynek jest własnością rodziny Hundsdorffów.

Wybudowany w 1904 roku ceglany, zabytkowy Domek Abrahama to pamiątka z czasów, gdy Gdynia była wioską rybacką (dlatego stoi pod kątem). Budynek wykonany został z czerwonej, surowej cegły i posiada dwie kondygnacje. Swoją nazwę zawdzięcza Antoniemu Abrahamowi, który od 1920 roku ostatnie trzy lata swojego życia w nim zamieszkiwał. Aby upamiętnić ten fakt gdynianie wmurowali tablicę na frontowej ścianie domu i brzmi: Na frontowej ścianie domu jest tablica upamiętniająca ten fakt: "Na tym skrawku ziemi żywota dokonał Antoni Abraham 1869-1923. Wielkiemu Synowi ludu kaszubskiego, niestrudzonemu bojownikowi o polskość Kaszub i przyłączenie do Polski - wdzięczni Kaszubi. Gdynia, 28.6.1936". Właścicielami domku do dnia dzisiejszego jest rodzina Skwiercz, która w latach 1970 – 2013 udostępniała go Muzeum Miasta Gdyni. Na dzień dzisiejszy mieści się tam włoska restauracja Sempre.

Pod koniec wycieczki udamy się do Hali Targowej, która została wzniesiona w latach 1935 – 1938. Jest to jeden z najlepszych przykładów realizacji w nurcie konstruktywizmu i perła architektury modernizmu międzywojennego. Na kompleks hal składały się: hala rybna, warzywno – owocowa i mięsna. Cechą wyróżniającą jest oryginalna bryła hali głównej, paraboliczny dach zawieszony na dziewięciu stalowych więzarach oraz przeszklone ściany szczytowe. Efektownym rozwiązaniem są rozmieszczone okna dachowe pomiędzy stalowymi filarami. Kształt zewnętrzny zespołu hal tworzył otwartą przestrzeń dla tradycyjnego bazaru. Wybuch drugiej wojny światowej uniemożliwił korzystanie z niej, bowiem pomieszczenia hali przeznaczono na magazyn elementów i części konstrukcyjnych samolotów. Po wojnie w dość szybkim czasie rozpoczęto kontynuacje pierwotnej działalności. Położenie hal do dnia dzisiejszego jest znakomicie zaplanowane ze względów urbanistycznych: niewielka odległość do dworca, banku, Sądu Rejonowego.

Ostatnim punktem wycieczki jest Gmach Sądu Rejonowy. Jest to charakterystyczna budowla naprzeciwko Dworca Głównego. Budynek ma charakter umiarkowanego funkcjonalizmu i został oddany do użytku w 1936 roku. Jest to nowoczesny gmach składający się z: głównego prostopadłościanu gdzie znajduje się wejście i hol oraz dwóch biegnących po łuku skrzydeł i jednego prostego. Już przed wojną innowacyjna forma budowli była jednym z symboli nowoczesności Gdyni. Budynek zachował się do dzisiaj w niezmienionej postaci, a także w środku można zobaczyć elementy oryginalnego wyposażenia (drewniane ławy, stolarka drzwi).