W 1888 roku Rada Miejska Krakowa przekazała towarzystwu gimnastycznemu działkę przy ulicy Wolskiej 27. Była to idealna lokalizacja na granicy miasta, otoczona zielenią, na której w 1889 roku rozpoczęto budowę jednej sali gimnastycznej. Budowę nadzorował Jan Meyer. W 1894 roku z powodu niewystarczającego już miejsca dla uczniów zaczęto rozbudowę. Architekt Teodor Talowski utrzymał nowy budynek w duchu secesji. Według źródeł obiekt posiadał polichromie wykonane przez Józefa Mehoffera i sgraffita w środku, które nie przetrwały do naszych czasów. Budynek i sama dekoracja sgraffitowa w ostatnich latach zostały odnowione. Sgraffito na elewacji zewnętrznej oprócz funkcji dekoracyjnej ma też przesłanie ideowe. Na tle roślinności zostały umieszczone herby Polski i Krakowa. Na dekoracji widnieją postacie ze starożytności i średniowiecza, związane z tradycjami sportowymi tj. młodzieniec i jego tutor oraz Zawisza Czarny i młody Sokół. Według dokumentacji konserwatorskiej opracowanie ikonograficzne przygotował dr Z.Beiersdorf. W czasie II Wojny Światowej dekoracja została zakryta grubą warstwą tynków. Dopiero w latach 80. Zaczęto odkrywać sgraffito i rekonstruować. Później sgraffito było konserwowane jeszcze kilka razy.

Dekoracja na Kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa była zapewne najbardziej rozbudowaną dekoracją sgraffitową w całym Krakowie w XIX wieku. Dekoracja sgraffitowa obejmuje fryz wieńczący klasztor sióstr Sercanek oraz fasadę przyległego do niego kościoła. Na klasztorze pomiędzy kroksztynami umieszczono gryfy trzymające girlandy oraz motywy kwiatowe. Na ścianie klasztoru znajdują się ozdobne kartusze, na których umieszczono (namalowano) napisy: "Najświętsza Panno Królowo Korony Polskiej módl się za nami" oraz "Chwała Sercu Jezusowemu". Dekoracja sgraffitowa charakteryzuje się nagłą zmianą w manierze artystycznej, dlatego można podejrzewać, że nie została wykonana w tym samym czasie. Oryginalne sgraffito uległo zniszczeniu prawdopodobnie w latach 20 i 30. XX wieku. W latach 80. Zaczęto odnowienie, jednak nowa kopia szybko uległa zniszczeniu. Ostatnia rekonstrukcja sprzed kilku lat bazowała na materiałach archiwalnych i nieznacznie odbiega od oryginału.

Kamienicę wzniesiono w latach 1892-1893, w miejscu zburzonego domu parterowego dla Jadwigi z Orzechowskich Barabaszowej, żony muzyka Wiktora Barabasza. Budynek powstał według projektu Władysława Ekielskiego. Sgraffito obejmuje fryz palmetkowy pod okapem dachu oraz supraporty nad oknami pierwszego i drugiego piętra, w które wkomponowano wieńce ze wstęgami. Ważnymi częściami dekoracji są półnaga kobieta i napis "Witaj Jutrzenko swobody zbawienia za tobą słońce", ujęte w arabeskową bordiurę (Fragment "Ody do Młodości" Adama Mickiewicza). Kamienica odrestaurowana prezentuje się bardzo dobrze wraz ze zdobiącym je sgraffitem.

Kamienica w stylu neorenesansowym wraz ze skrzydłem i pracownią własną została wzniesiona przez architekta Sławomira Odrzywolskiego. Bogate sgraffita wykonał sprowadzony z Berlina malarz Tucholski. Kamienica przeżyła wiele remontów. Podczas ostatniego kamienica została skrupulatnie odnowiona, a sgraffita nabrały świeżości i wdzięku. Dekoracje znajdują się na pasie pomiędzy pierwszym a drugim piętrem, dodatkowo pionowe pola sgraffitowe z girlandami wypełniają plastry i pola pod oknami. Zdobienie przedstawia m.in. dzieci/amorki, głowę lwa, postacie ludzkie, sokoła. Według źródeł postacie miały alegorycznie symbolizować Architekturę, Rzeźbę i Literaturę. A użyta zaprawa do stworzenia sgraffita miała niespotykany jak na tamte czasy skład chemiczny.

Budynek został przebudowany przez architekta Karola Borkowskiego w XIX w., który zapewne zaprojektował sgraffita. W 2006 roku budynek zmodernizowano i odtworzono neorenesansowe sgraffita, które obejmują górną elewację od strony Rynku Głównego oraz ul. Św. Jana. W szczycie dekoracji umieszczono herb z literą P, a w płyciznach poniżej panoplia. Dekoracja ta została odtworzona na podstawie zdjęć archiwalnych. Budynek jest znany też z tego, że mieściła się w nim pracownia fotograficzna Ignacego Kriegera, który na swoich fotografiach uwiecznił wiele kamienic krakowskich w tym i dekoracji sgraffitowych.

Jest to prawdopodobnie jedno z pierwszych XIX wiecznych sgraffit w Krakowie. Sgraffito na Akademii Sztuk Pięknych jest jednokolorowe - jasny rysunek na ciemnym tle. Kompozycja składa się z figur alegorycznych umieszczonych w niszach, amorków i girland, kandelabrów. Na tabliczkach znajdują się daty 1878 i 1931 oraz obramowane wieńcami monogramy MD. Sposób w jaki zostało wykonane, lokalizacja oraz użyte materiały powoli przyczyniają się do jego degradacji i powolnego złuszczania.

Kamienica powstała w XVI wieku, jako własność rodziny Czeczotków. Restaurowana w 1821 roku i przebudowywana w XIX wieku. Nie wiadomo do końca kiedy powstała dekoracja, wiadomo jednak, że nie jest to dekoracja ściśle sgraffitowa. Regularna siatka kwadratów podzielonych przekątną, z których jedna strona jest czarna druga biała i herb zostały namalowane.

Kamienica murowana w tym miejscu powstała prawdopodobnie zastępując drewniany budynek w XIV wieku. Sgraffito znajduje się na elewacji od strony ulicy Floriańskiej. Dekoracja pochodzi z II połowy XVI wieku. Została pokryta boniowaniem prostym. Co ciekawe, w odróżnieniu do innych elewacji sgraffito jest wykonane” odwrotnie”. To fugi są wypukłe. Jeszcze kilkanaście lat temu dekoracja miała kolor szarości, po konserwacji kilka lat temu warstwa wierzchnia ma kolor ceglany.

W I poł. XVII wieku Kamienica Hipolitów była pokryta niezmiernie bogatą dekoracją sgraffitową. Elewacja została ozdobiona wizerunkami świętych, a także ornamentami roślinnymi z elementami groteskowymi (główki ludzkie, motywy podwieszonych tkanin, ozdobnych waz i listewek przypominających metalowe okucia). Sgraffito Kamienicy Hipolitów, zaniedbane z czasem, zostało skute bezpowrotnie pod koniec lat 20. XX w. Na podstawie zdjęć fotografa I.Kriegera i opisów historycznych odtworzono w 2016 roku fragment ozdób, m.in. postacie interpretowane jako św. Helena z relikwią św. Krzyża, oraz św. Zygmunt.

Na Prałatówce oglądamy boniowanie typu diamentowego z 1625 roku. Nie jest to prawdziwe sgraffito, ta piękna dekoracja jest namalowana. Została ona odkryta w 1950 roku i odnowiona. Istnieje prawdopodobieństwo, że namalowana dekoracja jest imitacją istniejącej kiedyś prawdziwej dekoracji sgraffitowej.

Dekoracja sgraffitowa na budynku numer 4 była inspirowana okresem renesansu. Stworzenie projektu powierzono artystom plastykom w 1969 roku. Na wszystkich kondygnacjach założono dwuwarstwowe sgraffito w kolorze umbry z jasnym rysunkiem o motywie esowatym. Sgraffito było konserwowane dzięki dofinansowaniu SKOZK w 2015 roku.

Kolejny przykład pięknego pseudosgraffita w Krakowie. Dekoracja kamienicy pokryta jest symetrycznym boniowaniem typu diamentowego w kolorze czarno-białym. Dekoracja powstała w epoce renesansu, nie jest pewne czy było to bezpośrednio po zbudowaniu samej kamienicy. W 2015 roku dekoracja na elewacji była konserwowana, został zmieniony jej wygląd. Na około okien pojawił się pasek ze wzorem ślimakowym.

Sgraffito powstało prawdopodobnie w pierwszej fazie budowy kościoła w latach 1622-1639, dokładna data nie jest znana. Sgraffito znajduje się na elewacji nawy głównej, na prezbiterium oraz na szczytach transeptu, zwieńczonego profilowanym, kamiennym gzymsem z kroksztynami i sgraffitowym fryzem koronującym ze stylizowanym motywem meandra bądź fali morskiej. Fryz obiega cały kościół. Czytając w źródłach możemy dowiedzieć się, że otwory okienne również posiadały opaskę tynkową z dekoracją sgraffitową która zapewne została zniszczona podczas pożaru w 1719 roku.

Sgraffito na tej starej kamienicy jest dziełem wybitnego florenckiego architekta Santi Gucciego. Obejmuje boniowanie typu diamentowego, w których znajduje się jakby nadbudowana czteroboczna piramida z nielogicznym rozkładem świateł i cieni. Ślady sgraffita odkryto w trakcie prac budowlanych w 1934 roku. Dokonano wtedy restauracji z rekonstrukcją brakujących części oraz ponownej konserwacji.

Dekorację sgraffitową odkryto dopiero w latach 70 XX wieku. Przedstawia ona boniowanie typu piano nobile. Nie jest przypadkiem, że na ulicy Kanoniczej jest tak duże natężenie tego rodzaju sztuki. Ulica Kanonicza sąsiadująca w niedalekiej odległości od Katedry Wawelskiej była własnością duchowieństwa- jednej z najbogatszych grup społecznyhc ówczesnej Rzeczpospolitej. Dlatego też, kamienice należące do Kościoła były dekorowane najmodniejszą w tamtym czasie techniką - sgraffito.