Kościół parafialny pw. św. Mikołaja BW (XV w.) jest cennym zabytkiem sztuki gotyckiej. Najstarszą część świątyni stanowi prezbiterium (zakończone oryginalnym sklepieniem żebrowo­krzyżowym), które zlokalizowane jest w miejscu pierwotnego drewnianego kościoła funkcjonującego na przełomie XIV i XV w. Na sklepieniu znajdują się herby fundatorów. W początkach XVII w. do prezbiterium dobudowano renesansową nawę, ufundowaną przez ród Mirskich. Zachodnia część nawy zawaliła się w styczniu 1825 roku. W latach 1830-­1835 parafianie odbudowali nawę i wieżę w zachodniej części świątyni. Pod posadzką znajdują się niezbadane pomieszczenia. Jednym z nich jest prawdopodobnie krypta, drugim tunel ewakuacyjny. Unikalny walor nadają świątyni XVI­wieczne inskrypcje ryte w cegłach elewacji zewnętrznej (na wschodniej i południowej ścianie). Posiadają one wyjątkową wartość historyczną i naukową, jako oryginalne i jedyne w regionie zachowane źródło.

Świątynia pochodząca z XIV w. jest jednym z najcenniejszych przykładów gotyckiej architektury sakralnej z późniejszymi elementami renesansowymi i barokowymi. W murach tej niezwykłej świątyni miasta trybunalskiego miały miejsce wydarzenia kluczowe w historii państwa Polskiego: ustanowienie dwuizbowego sejmu, powołanie Trybunału Koronnego, dziękczynienia za elekcje władców, synody i zjazdy duchowieństwa. Obiekt widoczny jest z wielu części miasta, idealnie komponuje się z pięknym starym miastem Piotrkowa Trybunalskiego, przez co przez lata stał się niejako symbolem wielowiekowej historii miasta. Leży przy Trakcie Wielu Kultur. Świątynia z zewnątrz dostępna jest bez ograniczeń w porze dziennej, natomiast kruchta kościelna otwarta jest codziennie w godzinach 6:30-19:00, zaś bezpłatne wejście do wnętrza możliwe jest na życzenie zwiedzających. W odległości 30 m od świątyni umiejscowione jest Centrum Informacji Turystycznej, w którym można uzyskać informacje o zabytku i skorzystać z usług przewodnika. Na stronie internetowej dedykowanej zabytkowi dostępna jest panorama kościoła i widok z wieży (www.fara.piotrkow.pl/pomnik). Kościół farny był jednym z miejsc obchodów rocznicy 800-lecia powstania miasta, w której uczestniczyli przedstawiciele władz lokalnych i państwowych, w tym prezydenci Polski i Węgier. W świątyni tej odbywają się wydarzenia o charakterze kulturalnym – prezentowane są wystawy, odbywają się koncerty. W celu ułatwienia dostępu do informacji o obiekcie, w roku 2015 wprowadzono system informacji opartej na QR-Code i/lub aplikacji mobilnej. W latach 2016-2017 zaprojektowano i wydano bezpłatnie dostępne ulotki o świątyni.

Kościół podominikański pw. św. Jacka i św. Doroty w Piotrkowie Trybunalskim powstał w XIV wieku, co czyni go jednym z najstarszych zabytków w mieście i okolicy. Jest jedną z dwóch świątyń gotyckich w mieście, który pomimo nawarstwień stylów, jakie odcisnęły swoje piętno na architekturze i wystroju wnętrza, zachował oryginalne i dostrzegalne cechy gotyku, świadczące o jego wyjątkowej wartości historycznej. Świątynia wpisana jest na stałe w krajobraz turystyczny, kulturalny i religijny miasta i województwa. Obiekt znajduje się w obrębie pięknego Starego Miasta Piotrkowa Trybunalskiego.

Obiekt został uznany za pomnik historii (Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 października 2012 r. w sprawie uznania za pomnik historii „Sulejów – zespół opactwa cystersów” (Dz.U. z 2012 r., poz. 1242), co podkreśla jego wyjątkową wartość i rangę w skali kraju. Opactwo ma swoje początki w XII wieku. Jest jedynym zachowanym cysterskim opactwem warownym w Polsce. W obiekcie funkcjonuje obecnie hotel, a równolegle katolicka parafia i muzeum. Szereg budynków jest ciągle niewykorzystanych (w tym m.in. baszta opacka czy budynek dawnego arsenału). Zespół opactwa jest stale odwiedzany przez turystów.

Malowniczo położony obiekt pochodzi z XI-XII wieku. Ze wzgórza świątynnego rozciąga się piękny widok na Inowłódz (z kościołem św. Michała i ruinami zamku) oraz na Pilicę. Świątynia posiada cechy obronne - grube mury oraz małe, wysoko umiejscowione okna. Obiekt przez lata zaniedbywany i niszczony przez kolejne najazdy niszczał aż do XX wieku, kiedy dokonano jego renowacji. Przy kościele znajduje się tablica z informacją o jego historii. Zwiedzanie wnętrza możliwe jest po telefonicznym uzgodnieniu - numer telefonu podany został przy kościele.

Świątynia zbudowana została w 1520 r.. W czasie I wojny światowej kościół był w centrum kilkumiesięcznych walk pozycyjnych toczących się na linii Pilicy. Poważnie ucierpiał w trakcie II wojny światowej, kiedy to rankiem 18 stycznia 1945 roku wycofujący się Niemcy wysadzili w powietrze fragment znajdującego się nieopodal mostu na rzece Pilicy. Od wstrząsów zniszczeniu uległ dach oraz popękały mury świątyni. Uszkodzenia te usunięto podczas powojennych remontów kościoła. Z pamiątek historycznych w kościele zachowały się: późnogotycki relikwiarz zawierający szczątki św. Idziego, suknia z obrazu Matki Bożej Bolesnej rzeźbiona w drewnie, gotycka chrzcielnica z granitu polnego z XV wieku oraz późnogotycki portal wykonany z piaskowca (zachowany w niezmienionej formie od XVI w).

Kościół powstał w latach 1598-1600 z inicjatywy właścicieli okolicznych majątków – Franciszka i Wawrzyńca Lipskich, z których pierwszy był sekretarzem króla Stefana Batorego. Usytuowany na wzgórzu, ogrodzony murem okalającym również teren cmentarza, przybrał charakter malowniczo usytuowanej twierdzy obronnej, której styl określa się mianem „gotycyzującego renesansu polskiego”. Zabytek udało się ochronić od przekształceń architektonicznych, dzięki czemu zachował swój oryginalny wygląd i wyposażenie. Choć potop szwedzki z 1656 r. nieznacznie naruszył konstrukcję murów, natychmiast podjęte prace remontowe pozwoliły ocalić kościół, dzięki czemu biskup włocławski już w roku 1658 mógł dokonać powtórnej konsekracji świątyni. Świątynia jest budowlą jednonawową, z dwudzielnym prezbiterium. zwornikach sklepienia umieszczono herby: Łada, Radwan i Junosza. Z zachodniej strony znajdują się drzwi prowadzące do podziemi wieży. Trzykondygnacyjna wieża służy za dzwonnicę, w 1982 r. jej dach pokryto blachą, którą w następnych latach malowano. W 2009 r. pokrycie wieży zostało wymienione na blachę miedzianą. W czasie remontów posadzki w latach '70 XIX w. oraz latach '60 XX w. odkryto wejścia do podziemi, w których pierwotnie chowano zmarłych.

Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Będkowie powstał w 1462 roku z fundacji właścicieli okolicznych majątków ziemskich - rodziny Spinków. Wewnątrz zachowana została oryginalna tablica fundacyjna rodziny Spinków, dekorowana herbami Jastrzębiec, Prus i Abdank, z 1462 roku. Pierwotnie świątynia była filią kościoła parafialnego w Rososze. Parafia w Będkowie erygowana została 23 listopada 1523 r. przez biskupa Jana Łaskiego. W kościele znajduje się ołtarz główny z końca XVIII wieku, zdobiony rzeźbami św. Jana Nepomucena i św. Jana Kantego oraz dwa ołtarze boczne poświęcone Chrystusowi Ukrzyżowanemu i św. Annie Samotrzeciej. W głównym ołtarzu świątyni zlokalizowany jest obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem zwany również Matką Bożą Będkowską, namalowany w XV wieku przez nieznanego malarza, prawdopodobnie jako dar od rodziny Spinków, uznany za cudowny w 1771 r. Czas powstania obiektu oraz jego zasadniczo pierwotna, nieprzekształcona forma potwierdzają wartość historyczną i artystyczną.