Naszą podróż rozpoczniemy od najstarszego i najważniejszego miejsca w Bieździedzy. Znajdujemy się przed gotyckim kościołem pw. Świętej Trójcy. Aby poznać jego dzieje musimy najpierw powiedzieć kilka słów o historii parafii. Pierwsze wzmianki o Bieździedzy znajdują się w dokumencie datowanym na lata 1123-1125, wymieniającym posiadłości benedyktynów z Tyńca. Akt lokacyjny wsi na prawie magdeburskim został nadany przez króla Kazimierza Wielkiego 25 listopada 1357 r. braciom Krzesławowi, Erazmowi i Janowi. Od tego czasu do 1518 r. parafią i wsią Bieździedza zarządzał ród Helwigów, do którego należeli wspomniani bracia. Po tej dacie miały miejsce zmiany własnościowe, które sprawiły, iż rodzina Broniewskich objęła pieczę nad miejscowością. Od 1598 r. we wsi pojawili się nowi gospodarze - Romerowie. To właśnie ród Romerów najmocniej zaznaczył swoją obecność we wsi i parafii Bieździedza, gdyż przebywali w niej do 1944 r.
Dzieje parafii w Bieździedzy sięgają czasów przed 1326 r. na co wskazują akta Kamery Apostolskiej. Parafia ta do 1785 r. należała do diecezji krakowskiej zmieniając jedynie przynależność dekanalną. W 1786 r. została włączona do erygowanej wówczas diecezji tarnowskiej. Taki stan rzeczy nie trwał jednak długo, gdyż w 1807 r. nastąpiła kolejna reorganizacja, która sprawiła, iż omawiana parafia znalazła się w diecezji przemyskiej . Od 25 marca 1992 r. Bieździedza należy do nowopowstałej diecezji rzeszowskiej.
Funkcjonowanie każdej parafii jest nierozerwalnie związane z miejscem kultu. W tym miejscu należy wspomnieć o pierwszym drewnianym kościele w Bieździedzy, który czynny był do 1374 r., nie wiadomo, co się z nim stało, najprawdopodobniej uległ spaleniu. Nie wiadomo też, czy przez ponad 30 lat parafia funkcjonowała bez świątyni, czy też wzniesiono kolejny, drewniany. W 1402 r. rozpoczęto budowę kamiennego kościoła, którą ukończono siedem lat później. Tego zadania podjęli się Helwigowie, którzy też sfinansowali wszelkie koszty z tym związane.
W kwietniu 1436 r. biskup Zbigniew Oleśnicki erygował samodzielną prebendę przy kościele w Bieździedzy, natomiast konsekracja kościoła miała miejsce 7 stycznia 1453 r. Dokonał jej biskup Jerzy, sufragan kardynała Zbigniewa Oleśnickiego. Kościół poświęcono Trójcy Świętej, Najświętszej Maryi Pannie, św. Małgorzacie Dziewicy i Męczennicy, św. Jadwidze, oraz św. Piotrowi .
W ciągu dziejów świątynia przechodziła kilka remontów i zmian architektonicznych, doprowadzając do utworzenia zespołu sakralnego składającego się z kościoła, dzwonnicy, cmentarza przykościelnego oraz kamiennego muru ogrodzeniowego.
Świątynia w Bieździedzy posiada trzy wyodrębnione przestrzennie wnętrza: nawę krytą stropem, prezbiterium sklepione kolebką z lunetami oraz kaplicę przykrytą kopułą z latarnią.
W wystroju dominują elementy neogotyckie w postaci trzech ołtarzy, ambony oraz empory organowej z prospektem. Stanowią one całość, gdyż wykonano je w jednym czasie, specjalnie dla kościoła w Bieździedzy. Wnętrze związane jest również z bogatą historią rodu Romerów herbu Jelita, którzy przez kilkaset lat władali Bieździedzą. Kaplica dobudowana do kościoła w 1615 roku jest nekropolią tej rodziny. Szczególne znaczenie ma zachowany do dziś bogaty zespół marmurowych epitafiów kolejnych kolatorów kościoła pochodzących ze wspomnianego już rodu Romerów. Należy zaznaczyć, iż cały zespół zalicza się do najcenniejszych zabytków architektury późnogotyckiej na Podkarpaciu. W 1954 roku kompleks świątynny został wpisany do rejestru zabytków.
Podczas naszego zwiedzania możemy zwrócić uwagę na surowy wygląd świątyni. Kamienie piaskowca, z którego został wzniesiony ponad 600 lat temu, stanowią jego naturalną ozdobę. Wraz z przyporami, strzelistymi oknami prezbiterium i kamiennymi portalami świadczą o późnogotyckim charakterze budowli. Są jednak niemymi świadkami, w które możemy się dziś wpatrywać. Wnętrze olśniewa nas zarazem prostotą i majestatem. Wspomniane już neogotyckie wyposażenie powstało pod koniec XIX w. specjalnie dla kościoła w Bieździedzy. Zostało to spowodowane nieszczęśliwym pożarem jaki wybuchł 31 sierpnia 1879 r. Stąd wszystkie ołtarze, organy, empora chóru, chrzcielnica, ambona stanowią jedność. Stylistyka neogotycka nawiązuje do pierwotnego wyposażenia nadając świątyni niepowtarzalny charakter. Na szczególną uwagę zasługuje kaplica Romerów i znajdujące się w niej epitafia. Te kamienne tablice dedykowane różnym członkom rodu Romerów są świadkami pożaru, to one pamiętają pierwotny wystrój, obrazy, gobeliny, które strawił pożar. Każda z tych tablic kryje za sobą historię człowieka, jak i tego miejsca. W świątyni podziwiać możemy również XIX wieczne stacje Drogi Krzyżowej, żyrandole i obrazy. Bardziej dociekliwi mogą zobaczyć również bogaty zespół paramentów liturgicznych (monstrancje, kielichy, ornaty, mszały).