Dwukondygnacyjny, z wysokim poddaszem, prezentuje bogatą architekturę historyzującą. Obiekt nie uległ większym przekształceniom i stanowi istotny element w układzie przestrzennym Zielonej Góry.

Historia

Pierwsze informacje w źródłach dotyczące posesji przy ul. Licealnej na której funkcjonował budynek szkoły (ob. siedziba rektoratu Uniwersytetu Zielonogórskiego), pochodzą z 1618 roku. Był to teren pełniący funkcje ogrodu należący do parafii św. Jadwigi. Działka ta widoczna jest również na XVIII-wiecznym planie miasta. Dzisiejsza ul. Licealna nosiła dawnej nazwę Morwowa (z niem. Maulbeerstrasse). Od 1749 r. zaczęło obowiązywać w Zielonej Górze prawo, na mocy którego tereny niezabudowane będące w granicach miasta mogą zostać nieodpłatnie przekazane osobie, która zadeklaruje tam budowę domu, jeśli właściciel działki nie chce lub nie może sam jej zabudować. Z prawa tego skorzystał w 1850 r. ówczesny burmistrz Zielonej Góry - Christoph Kauffmann, stawiając na tym terenie trzykondygnacyjny dom. Do budowy pierwszego miejskiego liceum dla dziewcząt w Zielonej Górze przystąpiono w 1909 roku. Dawny dom Kauffmanna został rozbudowany na potrzeby szkoły. Oficjalne otwarcie nastąpiło 1 października 1911 roku. Zachowana do naszych czasów budowla jest podpiwniczona, ma cztery kondygnacje i efektowną ośmioosiową fasadę z pseudoryzalitem od wschodniej strony. Ostatnia, najwyższa kondygnacja budynku, jest podkreślona parami pilastrów. Nauczyciele zatrudnieni w szkole przy ul. Licealnej mieli do dyspozycji 16 klas lekcyjnych, bibliotekę, pracownię biologiczną, fizykochemiczną oraz geograficzną. W 1928 r. wybudowano w nim także drugą w mieście, niezwykle nowoczesną. salę gimnastyczną zlokalizowaną w pseudoryzalicie, która pełniła również funkcję auli. Aulę na rzucie zbliżonym do kwadratu o boku długości ok. 17,4 m dobudowano do zachodniej części. W ten sposób korpus budynku wydłużył się o trzy osie oraz o pseudoryzalit, w którym umieszczono aulę. Rozbudowy szkoły podjął się zielonogórski przedsiębiorca Herman Jäkel, a nadzór nad przedsięwzięciem sprawował berliński architekt Johanes Rosenthal. Wszystkie prace dotyczące dobudówki ukończono w sierpniu 1929 roku. W piwnicy zorganizowano również salę łazienną z prysznicami, która jednak nie zachowała się do naszych czasów. We wrześniu 1946 r. przeniesiono do budynku przy ul. Licealnej gimnazjum oraz liceum z pl. Słowiańskiego. Następnie utworzono w nim szkołę podstawową nr 9. Do 2004 r. w obiekcie mieściło się Policealne Studium Kształcenia Kadr. Obecnie stanowi on własność Uniwersytetu Zielonogórskiego, w której ma siedzibę rektorat.

Opis

Eklektyczny budynek usytuowany jest w południowo-zachodnim centrum miasta. Powstał w latach 1909-1911, a w 1928 roku został rozbudowany. Fasadą zwrócony jest na północ, w stronę ulicy Licealnej, natomiast elewacja tylna, południowa, skierowana jest na al. Konstytucji 3 Maja. Wzniesiony został na rzucie prostokąta o wymiarach 32,6 x 17,1 m. Budynek murowany z cegły, otynkowany, trzykondygnacyjny, podpiwniczony, wzniesiony na rzucie wydłużonego prostokąta. Jego zwartą bryłę urozmaicają narożne ryzality pozorne oraz ryzalit na osi elewacji południowej. Nakryty jest wysokim, czterospadowym dachem i ma częściowo użytkowe poddasze. Ryzality pozorne w narożnikach przykryte są osobnymi dwuspadowymi dachami naczółkowymi. Więźba dachowa drewniana w typie płatwiowo-kleszczowej. Stropy żelbetowe wzmocnione podciągami. Elewacje podkreślone zostały wysokim cokołem -znajdują się w nich okna piwnic. Okna parteru zamknięte łukiem odcinkowym i obramione prostymi opaskami. Na wyższych kondygnacjach prostokątne otwory okienne. Podziały horyzontalne podkreśla prosty pas gzymsu między drugą i trzecią kondygnacją oraz gzyms wieńczący.

Obecnie obiekt jest własnością Uniwersytetu Zielonogórskiego i mieści się w nim rektorat. Sporadycznie odbywają się tam wykłady i imprezy okolicznościowe, ale obiekt nie jest szeroko udostępniany.

oprac. Krzysztof Słowiński, OT NID w Zielonej Górze, 08.07.2014 r.