Budynek w zwartej zabudowie. Czterokondygnacyjny budynek o zróżnicowanym detalu architektonicznym. Kamienica utrzymana w nurcie eklektycznym. Prezentowana zabudowa stanowi istotny element w układzie przestrzennym miasta Zielona Góra.

Historia

Proces kształtowania się poszczególnych stref i ulic przedmieść Zielonej Góry rozpoczął się już w XIV wieku. Rozrastające się miasto potrzebowało terenów pod zabudowę mieszkalną, handlową i rzemieślniczą. Obszar na którym znajduje się przedmiotowy budynek wykształcił się za murami obronnymi miasta już w XIV w. Kwartał ten rozwinął się jako przedmieście w południowo - wschodniej części od lokowanego w poł. XIII w. miasta. Teren ten przeznaczono na plac targowy, który nazwano Rynkiem Garncarskim, z racji towaru jakim tu handlowano. Założono go w miejscu przebiegu traktu kożuchowskiego. Wokół placu, nazwanego później placem Pocztowym wytyczono działki pod przyszłą zabudowę. Rozrastające się przedmieście potrzebowało sprawnego połączenia ze starym rynkiem pozostającym w obrębie murów miejskich. W tym celu w 1487 r. w murach obronnych wykonano bramę miejską nazwaną Nową. Obecnie pozostałością bramy Nowej jest stojąca przy ul. Masarskiej wieża zwana Głodową. Zabudowa placu Pocztowego przez cały czas utrzymywała handlowo- rzemieślniczy charakter. Posesje mieli tu m.in. kupcy, rzemieślnicy, czy winiarze. Znajdowały się tutaj dwa najstarsze hotele: „Pod Czarnym Orłem” i „Pod Trzema Wzgórzami”. Wzniesiona zabudowa ukształtowana została głównie w II poł. XIX w. i na początku XX w. Zachowane obiekty to głównie trzy- lub czterokondygnacyjne kamienice wzniesione w konwencji późnego klasycyzmu, historyzmu i secesji. Na temat przedmiotowego obiektu zachowało się część dokumentacji archiwalnej. Nie znamy dokładnej daty powstania budynku, nazwiska projektanta oraz wykonawcy. Kamienicę wzniesiono prawdopodobnie pod kon. XIX w. Pierwsza informacja źródłowa dotyczącą budynku pochodzi dopiero z 1890 r. Dowiadujemy się z niej, że dom należał do pani Pietschman, a remont kamienicy w tym czasie wykonał murarz F. Bruksa. Kolejna wzmianka datowana jest na 1892 r. Wtedy to ówczesny właściciel, szewc A. Kossman, zwrócił się do policji budowlanej z wnioskiem o przeprowadzenie przebudowy parteru budynku. Projekt przebudowy wykonał wspomniany F. Bruksa. Z dokumentacji archiwalnej wiemy, że ówczesny obiektu był piętrowy, z charakterystycznym szczytem, z lokalem usługowym w przyziemiu. Dopiero po 1895 r. dom został nadbudowany do obecnej wielkości. Działania II wojny światowej nie przyczyniły się do większych zniszczeń. Po zakończeniu wojny, budynek przeszedł na własność samorządu i zasiedlony został lokatorami. Obiekt nie uległ większym przekształceniom. Przez kilkanaście lat obiekt był nieużytkowany i znajdował się w złym stanie technicznym. Na początku XXI w. obiekt stał się własnością prywatną. W 2014 r. wyremontowano wnętrza oraz odnowiono elewację zewnętrzną kamienicy. Obiekt został zaadaptowany do współczesnych celów mieszkalnych i usługowych. Obecnie w obiekcie mieści się lokal usługowy i mieszkania. Budynek należy do reprezentacyjnych budowli miasta.

Opis

Kamienica usytuowana na Placu Pocztowym jest obiektem w zwartej zabudowie. Budynek zlokalizowany w centrum Zielonej Góry, na południowy- wschód od rynku starego miasta. Plac Pocztowy to kwartał z którego odchodzą w kierunku wschodnim ulice M. Kopernika i Drzewna w kierunku południowym ulice W. Sikorskiego i A. Grottgera oraz w kierunku północnym ulica Pod Filarami. Plac Pocztowy znajduje się w strefie ścisłej ochrony konserwatorskiej miasta. Budynek znajduje się na niewielkiej działce, fasadą zwrócony do Placu Pocztowego. Budynek założony na planie wydłużonego prostokąta. Obiekt wzniesiono z cegły, ściany są obustronnie tynkowane. Czterokondygnacyjny budynek pokrywa jednospadowy dach. Układ kompozycyjny fasady budynku wyrażony jest trzyosiowym rytmem. Na parterze budynku znajduje się witryna z umieszczonym po boku wejściem do pomieszczenia usługowego. W osi zewnętrznej, południowej znajduje się wejście do sieni. Fasada kamienicy o zróżnicowanym detalu architektonicznym. Przyziemie budynku wydzielone profilowanym gzymsem międzykondygnacyjnym. Poszczególne kondygnację przepruwają prostokątne otwory okienne ujęte w profilowane obramienia. Na pierwszym i drugim piętrze okna wzbogacone obramieniami z motywami górnych uszaków i kluczy z dekoracją roślinną. Wieńczą je profilowane naczółki z których środkowy na pierwszym piętrze wsparto na konsolach i zamknięto łukiem odcinkowym, natomiast na poziomie drugiego piętra z centralnym motywem trójkątnego naczółka. Elewację wieńczy profilowany gzyms na kroksztynach. Bryła obiektu zachowana w pierwotnym stanie bez znaczących przekształceń.

Kamienica, to zabytek będący własnością prywatną. Ze względu na to, że w budynku mieści się lokal usługowy i mieszkania, obiekt nie jest szeroko udostępniany.

Oprac. Krzysztof Słowiński, OT NID w Zielonej Górze, 8.07.2015 r.