Częściowo zachowała pierwotny układ i oryginalne elementy wystroju kamieniarskiego z okresu jej powstania.

Historia

Kamienica zbudowana w 1 poł. XIX w. w miejscu starszej, najpewniej drewnianej zabudowy, znanej już z dzieła Brauna (1605 r.) i planu z 1777 roku, zniszczonej w trakcie jednego z wielu pożarów, które nawiedziły Zamość m.in. w latach 1658, 1672, 1827. Od początku właścicielami kamienicy murowanej byli Żydzi, w 1958 roku przejęta jako mienie pożydowskie przez Skarb Państwa, po 1989 r. skomunalizowana. Pierwszy poważny remont obiektu miał miejsce w 1959 r., gruntowna renowacja według proj. H. Kosuth, A. Hołocińskiego i G. Zamoyskiego w latach 1974-76. W trakcie renowacji m.in. częściowo zmieniono układ pomieszczeń na piętrze, wymieniono dachy, a w pomieszczeniach stropy na ogniotrwałe.

Opis

Kamienica położona w obrębie Starego Miasta, w kwartale zwartej zabudowy ograniczonym ulicami Pereca, Bazyliańską, Zamenhofa i Łukasińskiego. Dom w zwartej zabudowie, frontem zwrócony na południe do ulicy Pereca. Założony na planie prostokąta, w układzie wewnętrznym  trzytraktowy, trójdzielny, z korytarzem w środkowym trakcie, w którym również od strony wschodniej klatka schodowa, z bramą przejazdową na skrajnej zach. osi. Kamienica dwukondygnacyjna, podpiwniczona. Wzniesiona z cegły, otynkowana, przykryta dachem dwuspadowym z lukarną od podwórza. Dach pobity blachą. Elewacja południowa, od frontu, dwukondygnacyjna, 4 – osiowa, z bramą przejazdową na skrajnej osi od zach. o sklepieniu kolebkowym, wejściem do budynku na drugiej osi. Parter w formie cokołu sięgającego okien, wyżej z boniowaniem pasowym dochodzącym do prostego w formie gzymsu kordonowego. Budynek zwieńczony wydatnym gzymsem, podkreślonym gładkim pasem fryzu. Elewacja północna tylna 5-osiowa, gładka, z cofniętym uskokiem ściany w partii bramy pod poszerzonym okapem. Nad trzecią i czwartą osią w dachu budynku szeroka facjatka. Nad skrajną osią zach. okno połaciowe.

Dostęp do zabytku ograniczony.

Oprac. Ewa Prusicka, OT NID w Lublinie, 12-06-2018 r.