Historia

Kamienica powstała w 2 ćw. XIX w. dla nieznanych z nazwiska właścicieli. Zbudowano ja w miejscu starszego domu. Prawdopodobnie w 1 poł. XIX w. nadbudowana. W okresie międzywojennym była własnością żydowskiej rodziny Brandwajnów. Po II wojnie światowej przejęta przez Skarb Państwa, w 1993 r. skomunalizowana. Gruntowny remont wykonano w latach 1968-1971 wg proj. J. Majdeckiego, m.in. wyburzono oficyny rozebrano, przebudowano klatkę schodową (pierwotnie drewnianą), wymieniono drewniane stropy na ogniotrwałe, pokrycie dachowe i więźbę dachową, stolarkę okienną i drzwiową. W 2002 r. wymieniono drzwi i okna na parterze, w 2003 r. pokrycie dachowe.

Opis

Kamienica położona w obrębie Starego Miasta, na wschód od Rynku Wielkiego, w kwartale zwartej zabudowy ograniczonym ulicami Grodzką, Bazyliańską, Grecką i Staszica. Kamienica orientowana, zwrócona elewacją frontową na północ. Założona na planie prostokąta, w części zach. z traktem ryzalitowo wysuniętym z lica ściany. Wewnętrzny układ dwutraktowy (wejście na pierwsze piętro od tyłu), z pierwotnie przelotową sienią pośrodku budynku, dwudzielny. Kamienica wzniesiona z cegły (fundamenty z cegieł i kamieni wapiennych), otynkowana, dwukondygnacyjna, podpiwniczona, przykryta dachem dwuspadowym mansardowym. Dach pobity blachą. W dachu na osi okiem piętra lukarny zamknięte odcinkowo, z uskokowym ornamentem. Elewacja frontowa północna niesymetryczna w części parterowej, 3-osiowa, górna kondygnacja symetryczna, 2-osiowa, z płycinowym tondem na osi elewacji. Parter oddzielony od wyższej kondygnacji gzymsem kordonowym, całość zwieńczona szerokim profilowanym gzymsem koronującym. Elewacja tylna południowa pozbawiona detalu architektonicznego, niesymetryczna, 4 – osiowa.  Wnętrze budynku, z przelotową sienią na osi i pomieszczeniami na parterze o sklepieniu kolebkowo-krzyżowym (obecnie przesłonięte podwieszonym stropem kasetonowym), zachowało pierwotny układ prawie bez zmian.

Dostęp do zabytku ograniczony.

Oprac. Ewa Prusicka, OT NID w Lublinie, 05-04-2018 r.