Jego walory architektoniczne, wyjątkowo bogate, barokowe wyposażenie oraz malownicze położenie sprawiają iż należy do zabytków architektury sakralnej o wyjątkowej wartości w skali regionu.

Historia

Parafia w Lutczy wymieniana jest w dokumentach już w 1442 r. Kościół wzniesiono w 2. poł. XV w. Już w 1. poł. XVI w. miała miejsce rozbudowa kościoła, dobudowano do niego zakrystię, następna w 1. poł. XVII w., kiedy dostawiono wieżę. W 1670 r. kościół został częściowo strawiony przez pożar, spłonął wtedy dach i wieża, odbudowano go i odnowiono dopiero w 1722 r., z tego czasu pochodzą: dach z wieżyczką na sygnaturkę, strop z fasetą i zaskrzynieniami, okna nawy. Kościół konsekrowano w 1743 r. Ok. poł. XIX w. wykonano dekorację malarską kościoła, wybudowano także w jego obejściu murowaną dzwonnicę. Od ok. 1970 r. kościół pozostawał nieużytkowany. W l. 2010-2014 przeprowadzono kompleksowy remont i konserwację wnętrza świątyni, obecnie pełni funkcję kościoła filialnego.

Opis

Zespół kościelny położony jest ok. 150 m na wsch. od lokalnej drogi Lutcza - Węglówka, na niewielkim wzniesieniu, w widłach dwóch potoków, w otoczeniu starodrzewu.

Kościół orientowany, wybudowany został na rzucie prostokąta, z wydłużonym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium, przylegającą od zach. kruchtą na szerokość nawy, niewielką kruchtą przy pn. ścianie nawy a od pn. zakrystią ze składzikiem. W bryle kościoła dominuje wysoki, strzelisty dach, założony jako dwuspadowy z wysmukłą sygnaturką nad nawą, przechodzący w nieco niższy, wielospadowy nad prezbiterium, z którego opuszcza się jako pulpitowy nad zakrystią. Na kruchcie zach. założono dach pulpitowy a na niewielkiej kruchcie od pd. zadaszenie dwuspadowe. Budynek postawiono z drewna w konstrukcji zrębowej na kamiennym podmurowaniu, zakrystię ze składzikiem wymurowano z kamienia, kruchty postawiono z drewna z konstrukcji słupowej. Drewniane ściany oszalowane są z zewnątrz gontem, stanowi on tez pokrycie połaci dachowych. Na uwagę zasługuje drewniana, storczykowa więźba dachowa. W elewacjach nawy pn. i pd. rozmieszczono bliźnie, prostokątne, zamknięte łukiem odcinkowym okna, w pd. ścianie prezbiterium ulokowano charakterystyczne, potrójne okno, zakończone tzw. oślim grzbietem. We wnętrzu zachowała się dekoracja malarska, i zabytki snycerki z XVII - XIX w.

Dzwonnica usytuowana jest na wschód od kościoła, w jego sąsiedztwie, na przedłużeniu jego osi podłużnej, w ciągu ogrodzenia. Wymurowana została z cegły, jako parawanowa, przepruta trzema arkadami i zwieńczona zadaszeniem czterospadowym osadzonym na profilowanym cokole.

Obiekt dostępny dla zwiedzających.

Oprac. Barbara Potera, OT NID w Rzeszowie, 16-09-2015 r.