Historia

Najstarsza budowla na tym miejscu powstała w 2 poł. XIII w. Dom był następnie nieznacznie powiększany w wieku XIV i XV a ostateczne ukształtowanie bryły nastąpiło ok. 1580 r. Renesansowo-manierystyczny budynek otrzymał wówczas szeroką sień krytą ceglaną kolebą z lunetami i bogatą, sztukatorską dekoracją pasową. Płn. pomieszczenie przyziemia nakryto kolebkowo-krzyżowym sklepieniem ze szwami. Z XVI w. pochodzi także kamienny portal z płaską dekoracją okuciową oraz dekoracja trójkątnego szczytu elewacji frontowej, złożona z przerywanych na osi gzymsów. Znaczącą modernizację, obejmującą głównie elewację frontową przeprowadzono następnie w wieku XVIII. Z tego czasu pochodzi stolarka bramy do sieni, boczne lizeny z dekoracją sznurową oraz podokienniki w formie wielokątnych płycin w profilowanych obramieniach. W czasie II wojny światowej kamienica została nieznacznie uszkodzona,  wyremontowano ją w 1956 r. wg proj. E. Kaliskiego. Wtedy to zmieniono początek biegu schodów między 1. i 2. kondygnacją, przedzielono sień, zmieniono wykrój okien przyziemia, powstały nowe kamienne detale architektoniczne.

Opis

Kamienica w zwartej zabudowie zach. pierzei Rynku. Założona na planie wydłużonego  prostokąta, czterokondygnacyjna, z dwoma kondygnacjami piwnic i  trójkondygnacyjnym poddaszem, kryta dachem dwuspadowym w układzie szczytowym. Wnętrze dwutraktowe, sień pierwotnie przelotowa kryta sklepieniem kolebkowym z lunetami, z dekoracją stiukową o motywach okuciowych. Z sieni dostępne schody, usytuowane między traktami. Pomieszczenia płn. str. przyziemia kryte sklepieniami krzyżowymi. Na wyższych kondygnacjach współczesne, proste stropy Kleina. Elewacja frontowa czteroosiowa, ujęta pilastrami wielkiego porządku, zwieńczona trójkątnym, trójkondygnacyjnym szczytem o wklęsło-wypukłych konturach, zakończonych u podstawy spływami wolutowymi. Kondygnacje szczytu rozdzielone zdwojonymi, silnie wyładowanymi gzymsami, przerwanymi na osi. Dwie skrajne osie przyziemia po str. płd. zajmuje renesansowo-manierystyczny kamienny portal wejścia do sieni: dwa kanelowane pilastry podtrzymujące fragment belkowania z fryzem ujętym od góry segmentowym naczółkiem. Naczółek z bogatą dekoracją okuciową, z owalną tarczą herbową z gmerkiem w kształcie kotwicy i literą „F” pośrodku. Otwory okienne obu elewacji prostokątne, od 1.p. elewacji frontowej w kamiennych, profilowanych obramieniach, nieco niższe na 3.p.

Dostępny.

Opr. Teresa Przydróżna, OT NID we Wrocławiu, 26-01-2016 r.