Dom ten jest przykładem wrocławskiej architektury modernistycznej. Powstał jako element wzorcowego, eksperymentalnego osiedla mieszkaniowego towarzyszącego wystawie WuWA, będącego znakomitym przykładem realizacji nowoczesnych tendencji w urbanistyce i architekturze europejskiej lat 20. XX wieku.

Historia

Budynek wzniesiono w 1929 r.; przed 1945 r. dobudowano garaże od strony pd.; w 2013 r. dom nr 11 był remontowany Projekt architektoniczny budynku wykonał Theodor Effenberger; projekt wnętrz - Ulrich Stein (parter domu nr 27), natomiast projekt ogrodu - Paul Hatt.

Opis

Dom nr 11-13 usytuowany jest w południowo-zachodniej pierzei ul. Edwarda Dembowskiego.

Budynek stanowi realizację domu dwurodzinnego o wysokim standardzie, z garażami; powierzchnia obu mieszkań wynosi po 185 m2.

Ściany zewnętrzne posadowione zostały na masywnym fundamencie, wykonane w technice "Leipziger"; elewacje w tynku fakturowym. Wewnętrzne ściany działowe z płyty cementowej z pustką. Stropy w budynku są płaskie, "Ackermanna" z pustaków żużlowych. Dach budynku płaski, drewniany, kryty papą (według projektu "Pappolina"). Stolarka okienna współczesna drewniana zespolona oraz PCV.

Jest to budynek wolnostojący, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, nakryty dachem płaskim. Wybudowany został na rzucie nieregularnym, o rozczłonkowanej bryle, złożonej z dwóch prostopadłościanów, przesuniętych względem siebie i połączonych niższym, parterowym łącznikiem mieszczącym garaże, ponad którymi taras. Tarasy urządzono również w poziomie terenu.

W obrębie budynku zrealizowano dwa identycznie rozplanowane, dwupoziomowe mieszkania. Według projektu parter budynku zajmowały części dzienne, natomiast części nocne urządzone zostały na piętrze. W okresie powojennym wnętrza budynku zostały podzielone na cztery niezależne lokale mieszkalne.

Dostęp do zabytku ograniczony. Budynek stanowi własność prywatną - brak możliwości zwiedzania. Osiedle dostępne z zewnątrz.

Oprac. Bogna Oszczanowska, OT NID we Wrocławiu, 03.10.2014 r.