Zastosowanie elementów prefabrykowanych świadczy o wpływach funkcjonalizmu, zaś cechy modernizmu szczególnie uwidacznia rozwiązanie klatki schodowej.

Historia

Władze Wrocławia w 1912 roku podjęły decyzję aby, w ramach poprawy warunków socjalnych w mieście wybudować m. in. łaźnię miejską na Przedmieściu Szczytnickim. Projekt budynku zlecono Maxowi Bergowi, który przy współpracy Alberta Kemptera wykonał go jeszcze w tym samym roku. Budynek mieścić miał w piwnicy kotłownię, na parterze biura urzędu skarbowego, na I. p. łaźnię dla mężczyzn, na II p. łaźnię dla kobiet, a III i IV p. przeznaczono na schronisko dla samotnych matek. Budowę rozpoczęto w sierpniu 1913 roku, a 8 listopada 1914 roku nastąpiło otwarcie. W niezmienionym kształcie budynek przetrwał do lat 80-tych XX w. Dopiero wówczas zlikwidowano urządzenia kąpielowe i znacząco przebudowano wnętrza. Z pierwotnego wystroju zachowała się płaskorzeźba nad wejściem głównym Alfreda Vocke, klatka schodowa oraz elewacje.

Opis

Budynek położony u zbiegu ul. M. Skłodowskiej-Curie i W. Nehringa, 5-kondygnacyjny, z sutereną, dwuskrzydłowy, na rzucie zbliżonym do litery „V”, z eliptycznie zaokrąglonym narożnikiem z klatką schodową. Konstrukcja budynku żelbetowa, wypełniona ceglanym murem i prefabrykowanymi płytami betonowymi, częściowo tynkowany, kryty dachami dwuspadowymi i dachem krążynowym nad klatką schodową. Trzy elewacje frontowe o silnych podziałach wertykalnych, osie okienne równomiernie rozmieszczone lub zgrupowane po trzy, otwory prostokątne i ośmioboczne o wydłużonych proporcjach, przedzielone nieznacznymi, kształtowanymi w tynku lizenami. Między piętrami pasy zgeometryzowanej dekoracji w tynku. Wejście poprzez masywny portal w narożniku. Klatka schodowa eliptyczna, pozbawiona dekoracji.

Obiekt dostępny.

oprac. Teresa Przydróżna, OT NID we Wrocławiu, 12-11-2015 r.