grupy „kraśnickiej”, współczesną mu drewnianą dzwonnicą i murowanym ogrodzeniem z bramkami z pocz. XIX w.

Historia

Pierwsza wzmianka o istnieniu parafii pochodzi z 1328 r. W XVI - XVII w. Wojciechów był silnym ośrodkiem kalwinizmu. W 156O r., za czasów ówczesnego właściciela dóbr Stanisława Spinka, kościół zamieniono na zbór kalwiński, a następnie zburzono. W 1627 r. wzniesiono nowy kościół, jako filialny parafii w Bełżycach. Obecny zbudowany w 1725 r. z fundacji właściciela majątku podstolego lubelskiego Teodora Orzechowskiego, konsekrowany w 1766 r. Samodzielna parafia ustanowiona ponownie w 1920 roku. Przy kościele znajduje się drewniana dzwonnica z 1. poł. XVIII, ogrodzenie z 1802 i kostnica z przełomu XVIII/XIX w. Kościół kilkakrotnie remontowany: k. XIX w. (oszalowanie z zewnątrz), 1924 (dobudowa kruchty i likwidacja wejścia od pd., zmiana pokrycia z gontu na blachę), 1983-1990 (założenie nowych szalunków zewnątrz i wewnątrz, zmiana pokrycia dachu, restauracja wyposażenia).

Opis

Zespół kościelny usytuowany jest w środku wsi, na niewielkim wyniesieniu. Kościół. Orientowany. Zaliczany do tzw. grupy „kraśnickiej” kościołów drewnianych, których główną cechą jest bezwieżowa fasada. Wzniesiony na planie składającym się z prostokątnej, szerokiej nawy, równego jej wysokością lecz nieco węższego, prostokątnego prezbiterium z zakrystią i sionką na przedłużeniu oraz niższej kruchty od zachodu. Zbudowany z drewna modrzewiowego, w konstrukcji wieńcowej wzmocnionej lisicami, obustronnie oszalowany, posadowiony na ceglanej (pierwotnie kamiennej) podmurówce. Wnętrze nakryte płaskimi stropami z zaokrągleniami w narożach. Strop nawy pokryty w części środkowej pseudokasetonami, wsparty dwiema parami czworobocznych słupów imitujących filary. Między nawą a prezbiterium prosta belka tęczowa oparta na przyściennych filarach. Chór muzyczny wsparty na belkach z zaciosami i dwu słupach. Korpus nawowy nakryty dachem dwuspadowy, nad prezbiterium nieco niższy dach trójpołaciowy. Na kalenicy nawy wieżyczka na sygnaturkę o barokowych formach, nakryta cebulastym hełmem. Więźba dachowa belkowo-kleszczowa. Elewacje szalowane pionowo deskami , podzielone lisicami i zwieńczone gzymsem podokapowym. W elewacji pn. wejście do zakrystii poprzedzone współczesnym gankiem na słupkach. Otwory okienne prostokątne, wielokwaterowe. Wyposażenie w większości z 1. ćw. XVIII w., regencyjne (ołtarze, ambona) W ołtarzu głównym i bocznym unikatowe antepedia z kurdybanu i obrazy, m.in. św. Teodora i św. Kajetana z poł. XVIII wieku. Dzwonnica. Wzniesiona na planie kwadratu, dwukondygnacjowa. Drewniana, konstrukcji słupowo-ramowej, oszalowana pionowo deskami łączonymi na wpust; nakryta dachem namiotowym pobitym gontem. W górnej kondygnacji szereg arkadowych otworów dzwonowych zasłoniętych wtórnie żaluzjami.

Ogrodzenie o charakterze barokowym, z bramami (od pd. współczesna) i bramkami oraz kapliczkami w murze. W narożu ogrodzenia murowana ośmioboczna kostnica nakryta daszkiem namiotowym zakończonym pazdurem. W ogrodzeniu umieszczona płyta nagrobna S. Spinka, na cmentarzu przykościelnym nagrobek F. Grodzickiej z 1852 roku.

Obiekt dostępny.

Oprac. Bożena Stanek-Lebioda, OT NID w Lublinie, 08-03-2016 r.