Historia

Pierwotnie miejski kościół farny. W dokumencie wydanym w roku 1277, jeszcze przed lokacją miasta, wymieniony został proboszcz z Wińska. Sam kościół wzmiankowany był w roku 1354 i nosił wówczas wezwanie Najświętszej Panny Marii. W roku 1432 kościół został zburzony przez husytów. Jego odbudowa trwała do roku 1442. W roku 1530 przejęty został przez protestantów. Od tej pory pozostawał pod zmienionym wezwaniem Trójcy Świętej. W roku 1542, w czasie pożaru miasta spłonął prawie doszczętnie. Z pożaru ocalały tylko resztki murów obwodowych. Odbudowany został w latach 1549-1562, jednak z braku środków nie zrealizowano planowanej wieży. Postawiono natomiast drewnianą dzwonnicę. W roku 1696 w wyniku działań kontrreformacyjnych kościół został zamknięty. Gminie protestanckiej zwrócony został dopiero w roku 1707. W latach 1872-1877 dostawiona została wieża. Po 1945 kościół pełnił początkowo funkcje cerkwi prawosławnej, następnie pozostawał nieużytkowany. W roku 1977 przekazany został parafii katolickiej.

Opis

Kościół położony jest w północno-wschodniej części miasta. Otoczony jest nieczynnym cmentarzem, z murem, którego część wpisuje się w system obwarowań miejskich. Orientowany, murowany z cegły, trójnawowy halowy z wydłużonym trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Wieża dostawiona do korpusu od zachodu przykryta jest wysokim ceglanym stożkowym hełmem, z narożnymi kolistymi wieżyczkami, zwieńczonymi ostrosłupowymi hełmami. Od północy do prezbiterium przylega zakrystia, do południowej elewacji nawy, kruchta. Niewielka kruchta wzniesiona została także w południowym narożu między nawą i prezbiterium. Korpus nawowy trójprzęsłowy, dzielony ostrołucznymi arkadami, wspartymi na prostokątnych filarach. Prezbiterium i korpus przykryte zostały polichromowanym stropem kasetonowym. Kruchta południowa jest dwuprzęsłowa, o nierównych przęsłach, przykryta sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Bryła kościoła została oszkarpowana uskokowymi przyporami. Elewacje korpusu nawowego dwukondygnacyjne, w kondygnacji I z otworami okiennymi w kształcie leżącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, w kondygnacji górnej z wysokimi ostrołucznymi otworami okiennymi z dekoracją maswerkową. W prezbiterium otwory okienne ostrołuczne. Wschodni szczyt korpusu nawowego zdobiony został blendami.

W nawach bocznych założono dwie kondygnacje empor o pełnych balustradach, pochodzących z 1726 r. Na elewacjach kościoła i we wnętrzu zachowane są liczne epitafia i płyty nagrobne.

Zabytek dostępny.

Oprac. Maria Czyszczoń, 27.10.2014 r.