Stanowi przykład budownictwa ludowego czerpiącego wzory z architektury murowanej (boniowanie, kształt otworów głosowych).

Historia

Dzwonnica została zbudowana w 1696 r. równocześnie z kościołem. Poświęcona w 1717 roku. Remontowana wielokrotnie, m.in. w 1880 r. i wówczas przekształcona na kostnicę. W latach 1980-1981 odrestaurowana i przeznaczona na ekspozycję rzeźbiarskich reliktów wyposażenia kościoła.

Opis

Dzwonnica usytuowana w centrum wsi na cmentarzu przykościelnym otoczonym murem, w jego pd.-zach. narożniku. Barokowa. Dwukondygnacyjna, na rzucie kwadratu. Druga kondygnacja jest węższa, oddzielona daszkiem okapowym, kryta dachem namiotowym zwieńczonym krzyżem na tralce. Okap dolnej kondygnacji wsparty na belkach stropowych o podciętych końcówkach, okap górnej kondygnacji zaskrzyniony. Węgły górnej kondygnacji są obite deszczułkami na wzór boniowania; w ścianach bliźnie otwory głosowe w kształcie prostokąta zamkniętego łukiem nadwieszonym.  

Dzwonnica drewniana w konstrukcji zrębowej, węgły łączone na jaskółczy ogon, na podmurówce z kamienia polnego i rolce z cegieł. Dach i okap obite gontem. Drzwi wejściowe drewniane, jednoskrzydłowe, deskowe. Przezrocza w otworach głosowych drewniane.

Zabytek dostępny z zewnątrz.

oprac. Aneta Kułak, OT NID w Białymstoku, 02.10.2014 r.