Poznaj lokalne zabytki


Wyraź zgodę na lokalizację i oglądaj zabytki w najbliższej okolicy

Zmień ustawienia przeglądarki aby zezwolić na pobranie lokalizacji
Strona korzysta z plików cookies. Dowiedz się więcej.

latarnia morska - Zabytek.pl

Adres
Ustka

Lokalizacja
woj. pomorskie, pow. słupski, gm. Ustka (gm. miejska)

Latarnia morska jest charakterystycznym elementem krajobrazu Ustki, jako nadmorskiego miasta portowego.

Obiekt, obok oczywistej wartości praktycznej, posiada również duże znaczenie symboliczne - reprezentuje wielowiekową morską tradycję miasta. Zastosowane w latarni urządzenia optyczne czynią z niej ważny zabytek techniki, ilustrujący rozwój latarnictwa od momentu powstania obiektu do dnia dzisiejszego. Forma architektoniczna budowli reprezentuje surowy styl latarń wznoszonych przez pruskich inżynierów.

Historia

Ustka była średniowieczną osada rybacką i portową. Od XIV w. ustecki port należał do miasta Słupska, w 1831 r. przeszedł na własność państwa pruskiego. Początkowo rolę latarni morskiej pełniła wieża kościoła. W 1871 r. w Ustce funkcjonowała latarnia z aparaturą Fresnela, wciągana na maszt przy stacji pilotów. W 1892 r. zbudowano nową stację pilotów z wieżą latarnianą, zachowaną do dnia dzisiejszego. Latarnia emitowała światło stałe, czerwone, o zasięgu 8 Mm, 11,6 m nad poziomem morza. W 1905 r. podwyższono wieżę i zamontowano laternę. Obecnie latarnia ma 22, 2 m wysokości (nad poziomem morza, mierzona do światła na wieży), 18 Mm zasięgu, światło białe, przerywane. W pierwszych latach po II wojnie światowej latarnia nazywała się Postomino, od 1947 r. jej nazwa brzmi „Ustka”.

Opis

Latarnia położona jest u ujścia kanału portowego, na Nabrzeżu Pilotowym, u nasady falochronu wschodniego. Usytuowana została na niewielkim wzniesieniu. Od zachodu sąsiaduje z nabrzeżem kanału portowego, od północy z ulicą i nadmorską plażą, a od południa i wschodu z zabudowaniami miasta.

Forma architektoniczna latarni nawiązuje do stylu neogotyckiego. Budowla jest murowana z cegły, nie otynkowana. Bryła złożona z dwuskrzydłowego korpusu stacji pilotów oraz wieży latarnianej. Korpus stacji pilotów założony jest na rzucie litery „L”. Skrzydło wschodnie korpusu jest jednokondygnacyjne, skrzydło zachodnie dwukondygnacyjne. Oba skrzydła nakryte są osobnymi, dwuspadowymi dachami. Wieża latarniana założona jest na rzucie ośmiokąta, wbudowanego w południowo-zachodniej naroże stacji pilotów. Bryła wieży jest czterokondygnacyjna, zakończona okrągłą laterną, zwieńczoną stożkowym daszkiem. Elewacje całej budowli otrzymały oszczędny, neogotycki wystrój. Elewacje szczytowe są zwieńczone sterczynowymi szczytami, trzon wieży ceglanym, ostrołucznym gzymsem arkadkowym. Otwory drzwiowe i okienne zostały sklepione łukami odcinkowymi lub ostrymi. We wnętrzu wieży mieści się klatka schodowa z betonowymi i metalowymi, kręconymi schodami.

Zabytek dostępny. Latarnię można zwiedzać: maj, czerwiec i wrzesień - godz. 10-17, lipiec, sierpień - godz. 10 - do zachodu słońca.

Oprac. Beata Dygulska, OT NID w Gdańsku, 15.10.2014 r.

Dane obiektu zostały uzupełnione przez użytkownika Radosław Białk.

Rodzaj: 

Styl architektoniczny: nieznana

Materiał budowy:  ceglane

Forma ochrony: Rejestr zabytków, Ewidencja zabytków

Inspire id: PL.1.9.ZIPOZ.NID_N_22_BL.11846, PL.1.9.ZIPOZ.NID_E_22_BL.33385