Spośród innych kopców wyróżnia go: lokalizacja na kulminacji wyniesienia i w miarę dobry stan zachowania.

Usytuowanie i opis

Kurhan znajduje się w południowo-wschodniej części wsi, około 1 km w linii prostej na północ od wschodniego krańca wsi Typin i około 200 m na wschód od granicy lasu Bukowiec. Usytuowany jest na kulminacji garbu terenowego o wysokości 288.12 m n.p.m., na terenie pól użytkowanych rolniczo, przecięty drogą polną. Kurhan jest czytelny w terenie. Zachowała się dobrze jedynie płn.-wsch. ćwiartka kopca, która obecnie stanowi nieużytek porośnięty kilkunastmoma drzewami (brzozy) a latem wysoką trawą; stoi tu także drewniana ambona leśna. Ćwiartki północno-zachodnia i południowo-zachodnia są poważnie zniwelowane przez uprawę roli i funkcjonowanie drogi polnej, natomiast ćwiartka południowo-wschodnia została nieco mniej zniwelowana, ale jest obecnie niszczona intensywną orką. Wysokość zachowanej ćwiartki północno-wschodniej wynosi ok. 3,5 m, promień u podstawy ok. 10 m. Podczas zwiadu terenowego w 1973 r., A. Hunicz określił pierwotną wysokość kopca na ok. 8 m, a średnicę na ok. 50 m.

Historia

Kopiec najprawdopodobniej należy łączyć z neolityczną kulturą ceramiki sznurowej. Po raz pierwszy kurhan został opisany pod koniec XIX w. w „Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich”, jako wielka mogiła zwana „szwedzką” usytuowana pod lasem w Typinie. Jego stan zachowania aż do połowy ubiegłego stulecia był dobry. Obecnie intensywna uprawa roli, którą są objęte ćwiartki: północno-zachodnia, południowo-zachodnia i południowo-wschodnia, a także użytkowanie drogi polnej, która przecina kopiec na osi S-N, powodują postępujące niszczenie i stanowią poważne zagrożenie dla stanu zachowania obiektu.

Stan i wyniki badań

Stanowisko nie było dotąd badane wykopaliskowo. Plan sytuacyjno-wysokościowy stanowiska wykonali w 1989 r.: J. Niedźwiedź i A. Medak. Badania powierzchniowe Archeologicznego Zdjęcia Polski na stanowisku przeprowadzili w 1988 r.: J. Buszewicz, R. Pomarański i J. Waszkiewicz.

Dostęp do zabytku bez ograniczeń. Dobra widoczność od strony ogólnodostępnej drogi polnej.

Oprac. Ewa Prusicka-Kołcon, OT NID Lublin, 13.01.2015 r.