Historia

Kościół wzniesiony zapewne ok. 1624 r. przez mieszczan tarnogrodzkich jako wotywny po epidemii z 1600 r. Wielokrotnie remontowany, m.in. w latach 1846-47 kiedy być może dostawiono kruchtę od frontu, poza tym zachowany pierwotny układ przestrzenny i bryła budowli. Po 1985 r. zmieniono oryginalne gontowe pokrycie dachu na blachę.

Opis

Kościół usytuowany poza miastem, przy drodze do Sieniawy, na dawnym cmentarzu epidemicznym. Orientowany. Jednonawowy, z nawą zbliżoną do kwadratu i równym jej wysokością lecz nieco węższym, prostokątnym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium, do którego przylega od pn. zakrystia; od frontu otwarta kruchta. Wzniesiony z drewna modrzewiowego, w konstrukcji wieńcowej, na ceglanej podmurówce, z zewnątrz oszalowany; ściany wzmocnione lisicami; stropy płaskie z fasetami. Nad nawą i prezbiterium dach o wspólnej kalenicy, czterospadowy (nad prezbiterium zamknięty trójbocznie), z wieżyczką na sygnaturkę o ażurowej latarni, zwieńczoną cebulastym hełmem; zakrystią dach trójpołaciowy; nad kruchtą - dwuspadowy. Dachy pokryte blachą. Więźba dachowa krokwiowo-belkowa, dwujętkowa, jednostolcowa. Fasada jednoosiowa, poprzedzona otwartą kruchtą w formie podcienia o czterech słupach, zwieńczonego trójkątnym, oszalowanym szczytem, w którym obraz św. Rocha. Wewnątrz belka tęczowa z rozetą i datą „1624”, z krucyfiksem rokokowym. Wyposażenie i wystrój wnętrza w większości z XVII-XVIII w., polichromia z pocz. XX w.

Obiekt dostępny.

Oprac. Bożena Stanek-Lebioda, OT NID w Lublinie