Historia obiektu

Kościół w Miechocinie wzniesiono w 1. poł. XV w., prawdopodobnie na miejscu wcześniejszej, drewnianej świątyni. Dużo później dobudowano nawę, powstałą w dwóch etapach: w XVII i XIX w. Ok. 1700 r. nadbudowano skarbczyk nad zakrystią, wykonano wyposażenie kościoła, ołtarze i boazerię, wtedy też prawdopodobnie zastąpiono ostrołukowe okno za zamknięciu prezbiterium nowym w kształcie serca, dopasowanym do ołtarza. W l. 1843-45 przedłużono nawę główną o dwa przęsła i wzniesiono nową fasadę. Na przeł. XIX i XX w. dobudowano przedsionek po zach. stronie zakrystii. W 1915 r. kościół uległ znacznym zniszczeniom w czasie działań wojennych, uszkodzone zostały: fasada, ściany boczne i dach, w dwóch miejscach przebity został strop nad nawą główną. Po zakończeniu wojny, w 1919 r. wykonano nowe sklepienie nad nawą w miejsce dawnego stropu drewnianego. W 1931 r. dobudowano od strony pn. kaplicę MB Różańcowej i wyremontowano cały kościół. Kolejny remont świątyni wykonano w 2. poł. l. 80. XX w. W 1992 r. wykonano konserwację ołtarza głównego, w l. 90. XX w. i w pocz. XXI w. przeprowadzono prace konserwatorskie przy polichromiach.

Opis obiektu

Kościół położony jest w dawnej podmiejskiej wsi Miechocin, ob. dzielnicy Tarnobrzega, przy drodze głównej prowadzącej na pd. do Rzeszowa, ul. Mickiewicza, na niewielkim pagórku. Orientowany, wybudowany na rzucie wydłużonego prostokąta, jednonawowy, czteroprzęsłowy, z węższym prezbiterium, do którego od pn. przylega zakrystia ze skarbczykiem na piętrze. Do nawy przylega dobudowana od pn. zamknięta półkolistą apsydą kaplica. Prostopadłościenną bryłę nawy przykrywa dach dwuspadowy z sygnaturką zwieńczoną hełmem w środkowej części kalenicy, nad nieco niższym prezbiterium założono dach trzyspadowy. Dwukondygnacjowa zakrystia ze skarbczykiem przykryta jest zadaszeniem dwuspadowym, kruchta pulpitowym, wieżyczka na sygnaturkę zwieńczona kopułą z latarnią. Korpus świątyni opinają dwuuskokowe szkarpy. Kościół wymurowano z cegły, bez tynków zewnętrznych, dach pokryty jest blachą miedzianą.  Elewacje na niskim cokole, zakończone są od góry profilowanym gzymsem a od frontu fryzem ceglanym. Elewację frontową rozplanowano jako jednokondygnacjową, z zamkniętym ostrołukowo wejściem na osi oraz trzema krzyżami w schodkowo zakończonym szczycie. W elewacji wsch. prezbiterium jednoosiowej, umieszczono jedno okno w kształcie serca. Elewacja pd. rozplanowana została jako sześcioosiowa, ze smukłymi oknami zamkniętymi ostrołukowo, rozdzielonymi rytmem szkarp. W podobny sposób ukształtowana jest elewacja pn., w której urozmaicenie stanowi apsyda kaplicy, z trzema oknami i ceglanym fryzem oraz ślepa, gładko tynkowana, z trzema nieznacznymi lizenami, ściana zakrystii, zwieńczona szczytem o spływach wolutowych z okiem opatrzności. We wnętrzu dominuje wtórne, ciężkie sklepienie nawy, beczkowe z lunetami, prezbiterium przykryte oryginalnym, krzyżowo-żebrowym z datą 1440 i herbem Abdank. Wyposażenie świątyni jest jednolite, barokowe, wykonane przez miejscowych artystów. W prezbiterium wyeksponowano odkrytą w k. XX w. gotycką polichromię, jeden z nielicznych w województwie przykładów sakralnego malarstwa monumentalnego.

Dostępność dla zwiedzających: Budynek dostępny.

Autor noty: Barbara Potera, OT NID Rzeszów, 14-03-2017 r.