Historia

Pierwsze wzmianki o kościele w Świdnicy Polskiej (do 1945 – Polnisch Schweinitz, Schweinitz bei Kanth) pochodzą z dokumentu z 1329 r., w którym miał zostać wymieniony tamtejszy kościół parafialny i proboszcz Heinrich. W rejestrze dziesięcin Galharda de Cerceribus z 1335 r. wzmiankowany był kościół parafialny jako należący do dekanatu średzkiego. Obecny kościół – to budowla późnobarokowa, została wzniesiony w 1749 r. w miejscu wcześniejszej świątyni drewnianej; w 1885 r. dobudowana została neobarokowa wieża. Kościół remontowany był w latach 1972, 1975 (pokrycie dachu kościoła ocynkowaną blachą), 1979 (remont elewacji), 1983 (remont więźby dachowej), 1992 i 1998 (wymiana pokrycia dachowego na ceramiczne).

Opis

Kościół parafialny p.w. św. Jadwigi – to budowla orientowana, murowana z cegły i tynkowana. Korpus kościoła założony jest na planie prostokąta, z węższym, trójbocznie zamkniętym prezbiterium oraz wieżą na rzucie kwadratu od strony zachodniej. Korpus nakryty został ceramicznym dachem dwuspadowym, niższe prezbiterium – dachem wielospadowym; w narożu korpusu i prezbiterium znajduje się zakrystia; od strony zachodniej bryła kościoła rozczłonkowana jest trójkondygnacyjną wieżą nakrytą cebulastym hełmem krytym blachą. Elewacje artykułowane są ramową dekoracją tynkową, elewacje wieży – gzymsami międzykondygnacyjnymi oraz gzymsem wieńczącym. Okna zamknięte łukiem pełnym ujęte są w płaskie, uszakowe opaski. Portal główny znajduje się w zachodniej elewacji wieży, zamknięty nadwieszonym łukiem pełnym w formie tynkowej opaski z uszakami. Wnętrze świątyni rozwiązano jako salowe, z nawą nakrytą sufitem z fasetą i stiukową dekoracją ramową, z wydzielonym, niższym i węższym prezbiterium nakrytym kolebką z lunetami; przylegająca od północy do prezbiterium zakrystia założona jest na planie prostokąta, nakryta sklepieniem krzyżowym.

Najważniejsze elementy wyposażenia: późnobarokowy i neobarokowy ołtarz główny, ok. 1750 r., ok. 1890 r. z obrazami Wizja św. Jadwigi Śląskiej (J. J. Knechtel ?), i Św. Jan Nepomucen; tabernakulum, ok. 1890 r.; północny ołtarz boczny p.w. św. Barbary, ok. 1700 r., 1750 r., ok. 1885 r. z obrazami: Męczeństwo św. Barbary autorstwa M. L. Willmanna z ok. 1700 r. oraz Św. Apolonia w zwieńczeniu (J. H. Kynast?); południowy ołtarz boczny p.w. Vir Dolorum, ok. 1700 r., ok. 1750 r., 1936 r., z obrazem głównym autorstwa szkoły M.L. Willmanna z ok. 1700 r. oraz Wypędzenie z raju Adama i Ewy autorstwa Maxa Raucha z 1936 r..; ambona późnobarokowa, ok. 1750 r.; chrzcielnica, ok. 1885 r.; dzwon, 1757 r. Na zewnętrznej, wschodniej ścianie kościoła znajduje się nagrobek proboszcza Franza Hoffmanna (zm. 1893).

Wokół kościoła znajduje się założony na planie owalnym, otoczony kamiennym, tynkowanym murem cmentarz obsadzony lipami. Przed południowym odcinkiem muru cmentarnego wystawiona została w 1722 r. barokowa, piaskowcowa figura św. Jana Nepomucena.  

Zabytek dostępny.  

Oprac. Bogna Oszczanowska, OT NID we Wrocławiu, 20-10-2017 r.