Według przekazów historycznych biblioteka klasztorna posiadała jeden z najcenniejszych księgozbiorów w Polsce. Kształt kościoła mimo wojennych zniszczeń stanowi cenny przykład architektury barokowej z elementami renesansu i gotyku.

Historia

Początki Dominikanów w Warszawie sięgają 1603 r., wówczas przyjechał tu o. Abraham Bzowski wraz z jedenastoma braćmi. Klasztor wznoszono w l. 1639-50. Po ukończeniu budowy Rzeczpospolitą najechali Szwedzi. Wkraczają do Warszawy, zajmując kościół i klasztor na garnizon. W wielkim refektarzu mieszczanie podpisują akt kapitulacji. Po potopie odremontowano zabudowania. XVIII w. był czasem świetności kościoła i klasztoru. W czasie przemarszu wojsk napoleońskich w 1806 r. w klasztorze zakwaterowano żołnierzy i urządzono szpital oraz skład sprzętu wojskowego. W 1864 r. w ramach represji po powstaniu styczniowym zakon skasowano i kilka lat później w klasztorze utworzono sierociniec dla chłopców oraz męską szkołę z internatem, która działała tutaj do 1944 roku. W czasie powstania warszawskiego zorganizowano w nim szpital. Pod gruzami zginęło około 1000 osób – pacjentów szpitala i mieszkańców Warszawy, którzy w kościele szukali schronienia. W 1947 r. na Freta powrócili dominikanie. Klasztor odbudowany został w l. 1947-65 wg projektu Brunona Zborowskiego.

Opis

Zespół klasztorny Dominikanów położony jest tuż za dawnymi murami staromiejskimi, na przedmieściach dawnego Nowego Miasta. Do kościoła zwróconego fasadą do ul. Freta przylega od strony płn.-wsch. budynek klasztorny.

Klasztor zbudowany na planie litery „T”, składa się z wydłużonego korpusu zakończonego skrzydłem poprzecznym, równoległym do ul. Starej. Od płd. strony przy przecięciu ramion znajduje się prostokątny wirydarz, zamknięty ceglanym murem oporowym.

oprac. Bartłomiej Modrzewski, 19-10-2017