Usytuowanie i opis

Grodzisko znajduje się w dolinie rzeki Młynówki, około 150 m od rozwidlenia dróg prowadzących ze Słupnicy w stronę Łasina i Biskupca. Do najbliższych zabudowań wsi jest w linii prostej około 300 m. Stanowisko znajduje się na terenie Zespołu Przyrodniczo-Krajobrazowego Las Słupnicki. Teren ten jest oznakowany i objęty ochroną. Założenie obronne w Słupnicy oparte zostało na planie nieregularnego czworoboku o wymiarach u postawy 44 - 44,5 x 50 - 51 m i ostro zakończonych narożnikach. Górna powierzchnia stanowiska o wymiarach 20,5-21 x 23,4-24 jest płaska. Swym północno-wschodnim i południowo-wschodnim stokiem obiekt graniczy z korytem rzecznym. Grodzisko otoczone jest fosą. Wysokość stożka w stosunku do dna fosy wynosi 7-8 metrów. Po zewnętrznej stronie fosy znajduje się wał, którego wysokość sięga 1,1 - 1,3 m. Od strony południowo-wschodniej występują dwa, równoległe wały odcinkowe.

Historia

Stanowisko znajduje się na terenie lokowanej w 1346 r. przez biskupów pomorskich wsi Słupnica. Pierwsza faza osadnicza datowana została na koniec XIII i początek XIV w. II faza użytkowania grodziska przypadła na wiek XIV i początek wieku XV. Wydzielona została również nowożytna faza zasiedlenia o bliżej niesprecyzowanych ramach chronologicznych. Stanowisko pod nazwą Stęgwałd (Stangewalde) opisane zostało w okresie międzywojennym przez Władysława Łęgę jako grodzisko wyżynne.

Stan i wyniki badań

W 1984 r. stanowisko zostało przebadane powierzchniowo. W latach 1996-1997 z ramienia Muzeum w Grudziądzu przeprowadzono na grodzisku badania wykopaliskowe, którymi kierowała Małgorzata Kurzyńska. Na ich podstawie ustalono, że grodzisko powstało na sztucznie usypanym kopcu. Nie stwierdzono wyraźnych śladów zabudowy wnętrza grodu, co sugeruje jego refugialna funkcję lub też rolę strażnicy strzegącej przeprawy przez rzekę. Pozyskany ruchomy materiał zabytkowy w postaci fragmentów naczyń pozwolił doprecyzować chronologię grodziska i wyodrębnić fazy jego użytkowania.

Oprac. Adam Mackiewicz, 7.12.2014 r.