Historia

Skotniki wraz z sąsiednią Bogorią pozostawały w rękach Bogoriów-Skotnickich co najmniej od XIV wieku do 1945 roku. Po II wojnie światowej przejęty przez państwo. Dwór murowany wzniesiony być może jeszcze w XVII wieku - alkierze z korpusem głównym drewnianym. Obecny z wieku XVIII. Spalony w 1945 roku i ponownie w 1968 roku. Mieścił dom starców, ośrodek zdrowia, przedszkole. W 1997 roku wrócił do pierwotnych właścicieli Skotnickich.

Opis

Położony w południowo-zachodniej części wsi, opodal kościoła parafialnego, otoczony pozostałościami parku krajobrazowego i fosą.  Parterowy, założony na rzucie prostokąta z  narożnymi alkierzami i  piętrowym ryzalitem od frontu. Korpus główny nakryty wysokim łamany dachem  polskim, alkierze odrębnymi dachami namiotowymi, ryzalit dachem dwuspadowym. Dachy pokryte gontem. Elewacje tynkowane, alkierzy zwieńczone profilowanym gzymsem. Elewacja frontowa południowo-wschodnia, siedmioosiowa z płytkim trójosiowym piętrowym ryzalitem. Oś środkowa i naroża ryzalitu ujęte pilastrami. W poziomie parteru wokół  drzwi i okien płycinowe ramy związane gzymsem kordonowym. Na piętrze balkon. Piętro zamknięte wydatnym gzymsem  z arkadkowym fryzem. Ryzalit wieńczy trójkątny szczyt obwiedziony profilowanym gzymsem z dekoracją kostkową. W polu tympanonu półkolista płycina. Elewacja ogrodowa siedmioosiowa pomiędzy alkierzami poprzedzona tarasem ze schodami. Naroża alkierzy od strony ogrodu ujęte szkarpami.  Układ przestrzenny stanowi obszerna sień na osi z parami pomieszczeń po bokach. W alkierzach pomieszczenia jednoprzestrzenne. W alkierzu południowo-zachodnim pozostałości sgraffitowego antykizującego fryzu z przedstawieniem tańczących nimf. Dwór otaczają pozostałości parku krajobrazowego z licznym starodrzewem, oraz pozostałości fosy i stawów.

Obiekt prywatny, dostępny przez cały rok tylko z zewnątrz.

Oprac. Marek Juszczyk, WUOZ Kielce, Delegatura w Sandomierzu, 12.12.2014 r.

Bibliografia

• Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. III, Woj. kieleckie, z. 11, Powiat sandomierski, oprac. Łoziński J. Z., Przypkowski T., Warszawa 1962.
• Wdowiszewski Z., Ród Bogoriów (w:) Rocznik Towarzystwa Heraldycznego, t. IX, 1928.