O wyjątkowej wartości świątyni świadczy również wpis na Szlak Architektury Drewnianej województwa śląskiego.

Historia

Pierwsze wzmianki odnośnie kościoła na terenie Sierakowic pochodzą już z 1447 roku, zgodnie z materiałami źródłowymi obiekt rozebrano w 1673 roku. Obecną świątynie pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej zbudował w 1675 roku cieśla Józef Jozka. Wnętrze kościoła szybko pokryto barwnymi polichromiami autorstwa Jana Ignasiuka, o których wspominano w protokołach wizytacyjnych z lat 1679 i 1687, z niewiadomych przyczyn malowidła zamalowano w 2. połowie XIX wieku. Obiekt wielokrotnie odnawiano w latach: 1819, 1886, 1947, 1953, 1957, a gruntowny remont założenia miał miejsce w latach 1963-1972. Na początku XXI wieku z inicjatywy ówczesnego proboszcza ks. Jerzego Pudełko przeprowadzono prace konserwatorskie odsłaniając spod licznych warstw farby cenne XVII w. polichromie.

Opis

Kościół pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej położony jest przy ulicy Wiejskiej, we wschodniej części wsi Sierakowice. Najbliższe otoczenie świątyni stanowi cmentarz na terenie którego do dziś zachowały  się pojedyncze egzemplarze cennego starodrzewu. Cały teren jest ogrodzony, główne wejście zaakcentowane przy pomocy XVII w. bramki stanowiącej ostatni fragment pierwotnego ogrodzenia. Kościół jest jednonawowy, orientowany, powstał w oparciu o konstrukcję zrębową na murowanej podmurówce. Obiekt nie posiada wyraźnych cech stylowych, jego główną bryłę tworzą trzy przylegające do siebie prostokąty w postaci: wykonanej w konstrukcji słupowej wieży, mieszącej w przyziemiu kruchtę z niewielkim przedsionkiem w części zachodniej, nawy na planie lekko wydłużonego prostokąta pod którą zlokalizowano kryptę oraz zamkniętego trójbocznie prezbiterium do którego od północy przylega niewielka zakrystia z przedsionkiem. Całość otaczają wydatne soboty wsparte na słupach z zastrzałami, przykryte daszkiem pulpitowym. Zasadnicza część bryły przykryta jest dachem dwuspadowym, dodatkowy element ozdobny stanowi ośmioboczna sygnaturka nakryta baniastą kopułką zlokalizowana nad nawą, nad samym prezbiterium dach przechodzi w trójpołaciowy. Wyjątek stanowią także soboty oraz zakrystia z dachem pulpitowym oraz wieża nakryta ośmiobocznym dachem namiotowym.  We wnętrzu na uwagę zasługuje pozorne sklepienie kolebkowe w prezbiterium, pozostałe wnętrza posiadają płaskie stropy. W części zachodniej zlokalizowany jest chór muzyczny wsparty na sześciu kolumnach, prezbiterium oddzielone jest od nawy przy pomocy ząbkowanego łuku tęczowego. W obrębie elewacji występują głównie niewielkie otwory okienne, zamknięte półkoliście, główny otwór wejściowy zlokalizowany w centralnej części elewacji zachodniej w wieży. Wyposażenie oraz wystrój w stylu barokowym, główną ozdobę świątyni stanowi dwukondygnacyjny ołtarz główny z 1678 roku z umieszczonym centralnie obrazem św. Katarzyny Aleksandryjskiej, drugi wyróżniający się element stanowią XVII wieczne polichromie w typie Biblii dla ubogich. Należy również wspomnieć o dwóch bocznych ołtarzach: pierwszy barokowy z umieszczonym centralnie obrazem Serca Pana Jezusa pochodzi prawdopodobnie z czasów powstania kościoła, drugi lewy pochodzi z XIX wieku. Kościół posiada również barokową chrzcielnicę i ambonę.

Obiekt dostępny dla zwiedzających z zewnątrz.

Oprac. Agata Mucha, OT NID w Katowicach, 17.09.2014 r.