Na uwagę zasługuje renesansowy, polichromowany strop nawy oraz barokowa dekoracja malarska empor i balustrady loży kolatorskiej.

Historia

Pierwsza wzmianka o istnieniu kościoła w Siedlcach pochodzi z 1335 roku. Obecny wzniesiony został ok. 1372 r. na miejscu wcześniejszej budowli, prawdopodobnie z fundacji Heinricha von Procuta. Od 1534 r. świątynia ewangelicka.

Kościół ulegał przebudowom w 1534 i 1758 roku. W 1597 r. Eva von Nostitz ufundowała ambonę i chrzcielnicę. W 1612 r. z fundacji Friedricha von Nostitz, na sklepieniu prezbiterium Jonas Wagner namalował przedstawienia dwunastu apostołów. Ok. 1618 r. nad nawą założono polichromowany strop kasetonowy, ozdobiony scenami z Księgi Rodzaju. W 2 poł. XVII w. wykonano empory, które zastąpiły wcześniejsze XVI-wieczne.

Do ok. 1780 r. świątynia posiadała wieżę krytą czterospadowym hełmem, którą wówczas rozebrano i zastąpiono drewnianą dzwonnicą (remontowana w 1986 r.). Kościół remontowano w 1872 r., a w l. 1934-36 przeprowadzono jego gruntowną renowację wg projektu Strumpffa. Objęła ona dach, przemurowanie szczytu zach., wzmocnienie konstrukcji malowanego stropu oraz prace malarsko-konserwatorskie przy polichromii sklepienia prezbiterium oraz malaturze stropu i balustrady loży kolatorskiej (wyk. J. Drobek i H. Liebig).

Po 1945 r. kościół rekatolicyzowano. Prace remontowe prowadzono w 1975 (posadzka), 1978 i 1996 (odnowienie wnętrza), 2000 r. (założenie witraży) oraz l. 2007-2008 (więźba dachowa, pokrycie dachu). W l. 2011-2013 poddano konserwacji strop, empory i balustrady loży kolatorskiej. Mur otaczający cmentarz przykościelny został wystawiony w roku 1592.

Opis

Kościół usytuowany w centrum wsi, otoczony cmentarzem, który ogradza kamienny, częściowo tynkowany mur. W pd. części cmentarza wznosi się wolnostojąca, drewniana dzwonnica (po 1780 r.).

Świątynia gotycka, orientowana, murowana z cegły. Jednonawowa, oskarpowana, z wyodrębnionym, prosto zamkniętym prezbiterium, przy którym od pn. usytuowana jest zakrystia z przylegającą kaplicą, od pd. kaplica z lożą kolatorską powyżej. Prezbiterium nakrywa trójdzielne sklepienie krzyżowo-żebrowe (1480 r.), kaplicę pd. sklepienie krzyżowe; zakrystia przesklepiona jest kolebą. W nawie późnorenesansowy strop kasetonowy (ok. 1618 r.) ze scenami z Księgi Rodzaju (dzieje Adama i Ewy, potop, wieża Babel, historie Abrahama i Lotta oraz Józefa i jego braci). Pod stropem na gzymsie umieszczono sześć kartuszy herbowych (von Glaubitz, von Schkopp, von Berg, von Sack, von Kitlitz, nn. – rama stropu z 1872 r.). Nawę obiegają drewniane empory (2 poł. XVII w.) z polichromowanymi balustradami, na których umieszczonow kwatwerach sceny Pasji Chrystusa. Na balustradzie loży kolatorskiej przedstawienia Czterech Ewangelistów. Ambona i chrzcielnica renesansowa z 1597 r. (fundacja Evy von Nostitz). Na ścianach kościoła zespół figuralnych i inskrypcyjnych płyt nagrobnych oraz epitafiów z XVI-XVIII wieku.

Wolnostojąca dzwonnica na planie prostokąta, w konstrukcji słupowej, szalowana, zwieńczona czterospadowym dachem z przedłużoną kalenicą, w którym nadbudowana wystawka nakryta dachem dwuspadowym.

Zabytek dostępny.

Oprac. Beata Sebzda, OT NID we Wrocławiu, 22.01.2016 r.