Historia

Cerkiew wybudowana została w latach 1930-1931 jako filialna świątynia parafii przy cerkwi pw. św. Paraskewy w Radrużu. Wzniesiona została na miejscu wcześniejszej, z wykorzystaniem (w części prezbiterialnej) elementów pierwotnej, zapewne XVIII-wiecznej kaplicy. Do II wojny światowej pełniła funkcję kaplicy filialnej należącej do parafii św. Paraskewy w Radrużu. Po wysiedleniu miejscowej ludności w 1946 r. przejęta została na rzecz skarbu państwa i przez wiele lat pozostawała nieużytkowana. W latach 70. XX w. przeprowadzono gruntowny remont obiektu adaptując cerkiew na kaplicę rzymskokatolicką.

Opis

Cerkiew usytuowana jest w południowej części miejscowości, na lewym brzegu potoku Radrużka, na niewielkim wzniesieniu. Teren cerkiewny wydzielony jest drewnianym płotem. Świątynia posiada układ trójdzielny, na który składają się: babiniec na rzucie prostokąta, najszersza z wszystkich członów nawa, na rzucie zbliżonym do kwadratu oraz sanktuarium - na rzucie prostokąta zamkniętego od wschodu trójbocznie. Bryła cerkwi jest zwarta, jednokopułowa. Obiekt posadowiony jest na wysokim podmurowaniu, posiada ściany równej wysokości oraz dużą, ośmioboczną kopułę nawy osadzoną na niskim ośmiobocznym tamburze i zwieńczoną pozorną latarnią z cebulastą kopułką. Dach jest dwuspadowy, jednokalenicowy, od wschodu sanktuarium opadający trzema połaciami. Od zachodu pulpitowy daszek osłania wejście. Cerkiew drewniana, wybudowana została w konstrukcji zrębowej, na kamiennym, otynkowanym podmurowaniu. Ściany nawy, sanktuarium i babińca osłonięte są wydatnym daszkiem okapowym - poniżej niego ściany oszalowane pionowo deskami, powyżej - kryte są gontem. Pokrycie wszystkich dachów stanowi blacha. Otwory okienne są prostokątne, z krosnowymi oknami o podziale szczeblinowym. Wnętrze nawy nakryte jest pozorną, ośmioboczną kopułą, a sanktuarium i babiniec - pozornymi sklepieniami kolebkowymi. Wnętrze pozbawione jest zabytkowego wystroju i wyposażenia, za wyjątkiem neobarokowego ołtarzyka z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem.

Obiekt dostępny dla zwiedzających, możliwość zwiedzania wnętrza po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym.

Oprac. Anna Fortuna-Marek, OT NID w Rzeszowie, 23-09-2015 r.