Historia obiektu

Data budowy kościoła nie jest jednoznacznie ustalona. Podaje się, iż powstał w 2 połowie XVI lub początku XVII w., na pewno przed 1613 r. Z tego roku pochodzi najstarsza wzmianka na jego temat. Być może fundatorem obiektu był Bartłomiej Strzyga, zmarły w 1605 r.

Obiekt wzniesiony został na terenie dawnego cmentarza i pełnił dłuższy czas funkcję kaplicy cmentarnej. Miał formę drewniano-murowaną.

W 1784 r. (w starszych źródłach podaje się datę 1789) ówczesny proboszcz radomszczański, I. Kozierowski wzniósł na miejscu poprzedniej nową drewnianą nawę, pozostawiając z pierwotnej bryły świątyni część murowaną-prezbiterium i zakrystię.

W latach późniejszych budynek opustoszał. W czasie wojen napoleońskich pełnił funkcję magazynu krawieckiego i stajni. Jego stan techniczny znacznie się pogorszył. Został wyremontowany w 1854 r. W 1939 r. stał się świątynią parafialną. Po zakończeniu II wojny światowej poddawany był kolejnym remontom. W 1958 r. dostawiono od zachodu do historycznej bryły przybudówkę w formie nawy.

Opis

Usytuowanie zabytku

Świątynia usytuowana jest na terenie dawnego cmentarza, nie zachowały się na nim żadne ślady pochówków. Jest orientowana. Prezbiterium skierowane jest w kierunku południowo-wschodnim.

Styl/cechy stylowe, informacja o proweniencji artystycznej

Po remontach i rozbudowie częściowo utracił cechy stylu późnobarokowego.

Plan i bryła (wraz z określeniem typu: bazylika, hala, itd.), z określeniem funkcji i nazw/wezwań części składowych obiektu np. kaplic

Kościół wzniesiono na rzucie dwóch połączonych prostokątów (nowa nawa, stara nawa) oraz wieloboku (prezbiterium). W bryle widoczna jest różnica między bezstylową częścią współczesną, która jest nieco niższa i posiada odrębny dach. W obu partiach są to dachy dwuspadowe.

Materiał, techniki budowlane, konstrukcja

Ściany prezbiterium oraz zakrystii a także tęczowa wykonane zostały z cegły, ściany nawy z drewna modrzewiowego. Więźba dachowa również sporządzona z drewna, dachy pokrywają gonty.

Opis elewacji

Rolę fasady pełni elewacja północno-zachodnia, umieszczono w niej wejście do kościoła poprzez współczesną kruchtę, poprzedzone niewielkim przedsionkiem. Jest ono flankowane dwoma otworami okiennymi umieszczonymi w pozbawionej dekoracji płaszczyźnie ściany. W elewacjach bocznych wyraźnie widoczne podziały między poszczególnymi partiami. We współczesnej partii wnętrze doświetlają poczwórne otwory okienne. W historycznych ścianach nawy znajdują się dwa oddzielne otwory okienne. W murowanym prezbiterium są to dwa otwory okienne zwieńczone półkoliście w ścianie południowo-zachodniej i bryła niewielkiej zakrystii dostawiona od północnego wschodu.

Opis wnętrza

Starą część kościoła oddziela od nowej szeroki otwór mieszczący dwa podwójne skrzydła drzwiowe. Znajduje się nad nim chór muzyczny podtrzymywany przez dwa drewniane filary. Prezbiterium wyodrębnia od nawy ściana tęczowa z belką. Na otynkowanych ścianach znajdują się polichromie. Część współczesna pozbawiona jest elementów dekoracyjnych, ściany pokrywa boazeria.

Opis wyposażenia

Najważniejszymi elementami wyposażenia są późnobarokowe architektoniczne ołtarze, wykonane z drewna, polichromowane, złocone. W podobnym stylu wykonana jest ambona. W XIX w. powstał eklektyczny prospekt organowy.

Dostępność obiektu dla zwiedzających. Świątynię można zwiedzać po ustaleniu z ks. Proboszczem.

Autor noty: Anna Michalska OT NID w Łodzi, 14.01.2023