Wybudowany został w konstrukcji szkieletowej; nawiązuje do tzw. stylu szwajcarskiego, bardzo modnego i popularnego w miejscowościach letniskowych i uzdrowiskowych na przełomie XIX i XX wieku. Dworzec nieprzerwanie pełnił swoją pierwotną funkcję do 1994 r.

Historia

Budynek dworca kolejowego w Puszczykowie powstał w 1905 r. przy istniejącej już linii kolejowej z Poznania do Wrocławia, w związku z rozwojem letniska. Prawdopodobnie został zaprojektowany przez Eisenbahnddirektion w Poznaniu. Wg Marii Strzałko autorem projektu może być architekt Stolting, który w tym okresie projektował dworce (m. in. w Ostrorogu). Dworzec, wraz z najbliższym otoczeniem nieprzerwanie pełnił swoją funkcję do 1994 r. Po przeniesieniu urządzeń stacji do innego obiektu, opuszczony budynek od 1995 stał się własnością prywatną. Początkowo pełnił funkcje mieszkalne, obecnie znajduje się w nim restauracja i kawiarnia.

Opis

Puszczykowo położone w dolinie Warty na lewym brzegu rzeki, wśród lasów Wielkopolskiego Parku Narodowego, 13 km na południe od Poznania, należało na przełomie XIX/XX w. do najpopularniejszych miejscowości letniskowych w okolicach Poznania. W drugiej poł. XIX w. część tzw. Nowego Puszczykowa przekształciła się w piękną kolonię willową i bardzo modne pod poznańskie letnisko. Dynamiczny rozwój miejscowości spowodował potrzebę utworzenia stacji kolejowej i budowę dworca. Architektura dworca, powstałego w 1905 r., nawiązuje do stylu szwajcarsko - tyrolskiego, typowego dla letniskowych miejscowości, wznoszonych domów i pensjonatów.

Dworzec usytuowany jest ok. 8.5 km od Poznania, po wschodniej stronie linii kolejowej do Wrocławia, przy przejeździe kolejowym z ul. Wczasową. Długi na 45 metrów, parterowy budynek w typie letniego pawilonu, zlokalizowany jest wzdłuż torów bezpośrednio przy peronie. Drewniany budynek, o murach konstrukcji szkieletowej, wypełnionej cegłą, oszalowany został dwustronnie deskami (połączenia przysłonięto listwami). Na zewnątrz widoczne są elementy konstrukcyjne więźby dachowej i ścian. Budynek wzniesiony na planie prostokąta, posiada dużą werandę od strony wschodniej i wieżę zegarową od strony peronu.

Obiekt funkcjonalnie składał się z trzech części: biura naczelnika i pomieszczeń socjalnych dla pracowników stacji (pomieszczenia są podpiwniczone) oraz części przeznaczonych dla podróżnych, kas, poczekalni i bufetu z zapleczem kuchennym, wspomnianą dużą werandą z letnim bufetem od strony lasu. Każda część nakryta została oddzielnym dachem dwuspadowym. Wieżyczka nakryta jest ośmiopołaciowym dachem z iglicą.

Obecnie pomieszczenia dworca zostały zaadaptowane na restauracje.

Zabytek dostępny.

oprac. Radomiła Banach, OT NID w Poznaniu, 16.11.2015 r.