Jest zachowany w niemal niezmienionej formie. Przy kościele znajduje się XVIII-wieczna wieża drewniana.

Historia

Pierwsze wzmianki o plebanii w Osowej Sieni pochodzą z przełomu lat 40. i 50. XV wieku. W 1568 roku kościół został przekazany przez właściciela wsi - A. Ossowskiego, gminie protestanckiej, w której rękach pozostawał do 1700 roku. W tym okresie przesklepiono prezbiterium, podwyższono nawę oraz dostawiono zakrystię. Z XVIII stulecia pochodzi drewniana wieża. W roku 1903 przeprowadzono generalny remont obiektu, wówczas podwyższono ściany nawy.

Opis

Kościół położony jest w środkowej części wsi, po zachodniej stronie drogi, między zabudową dworską i plebanią, otoczony kamienno-ceglanym murem, z cmentarzem przykościelnym, orientowany. Reprezentuje gotycką architekturę sakralną w typie wiejskim. Jest to budowla murowana z kamienia polnego i granitu, nadbudowana w partii nawy z cegły. Kościół został wzniesiony na planie dwóch zestawionych ze sobą prostokątów: nawy i węższego prezbiterium. Od północnego wschodu do prezbiterium przylega zakrystia założona na rzucie prostokąta. Połączona jest przejściem z kruchtą na rzucie trapezu. Od północy do narożnika korpusu nawy i prezbiterium przylega drewniana wieża wzniesiona na rzucie kwadratu, w konstrukcji szachulcowej, oszalowana deskami. Od wschodu do nawy przekrytej dwuspadowym dachem przylega wyższe i węższe od nawy prezbiterium, nakryte również dwuspadowym dachem. Wieża zamknięta jest dachem namiotowym. Prezbiterium przesklepiono gwiaździście, zakrystię - kolebkowo, a nad nawą znajduje się strop drewniany. Elewacje zachowały nieotynkowane lico, są przeprute oknami obustronnie rozglifowanymi, zamkniętymi półkoliście lub łukiem ostrym. W jednonawowym wnętrzu zabytkowe wyposażenie reprezentują m.in. barokowe ołtarze oraz drewniany prospekt organowy wsparty na kolumnach. Do szczególnie cennych elementów należą płyty nagrobne, m.in. renesansowe epitafium Jana Ossowskiego.

Zabytek dostępny. Możliwość zwiedzania po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym.

Oprac. Marta Kłaczkowska, OT NID w Zielonej Górze, 07.10.2014 r.