Tradycyjnie łączona z pobytem św. Wojciecha w Opolu w 984 r.

Historia

Kaplica została wzniesiona prawdopodobnie z wykorzystaniem murów XIII-wiecznej baszty miejskiej i poświęcona w 1361 r. W 1663 r. kaplicę nadbudowano z wykorzystaniem gotyckich fundamentów. Usytuowana była wówczas przy narożniku zachodniego, krótkiego skrzydła klasztoru dominikańskiego, wysuniętego poza czworobok zespołu klasztornego. Skrzydło zostało wybudowane od nowa w 1865 r. a następnie w 1885 r. przedłużone, tak, że kaplica znajduje się obecnie w ok. 2/3 jego długości i jest dostępna z jego wnętrza. Przez lata - wielokrotnie ulegała pożarom i była remontowana. Kaplica została spalona w 1945 r., po wojnie przekształcona na magazyn szpitala w dawnym klasztorze. Na początku obecnego stulecia chyląca się ku ruinie budowla została odrestaurowana i obecnie jest częścią Muzeum Uniwersytetu Opolskiego.

Opis

Kaplica powiązana jest z zespołem poklasztornym dominikanów, położonym w południowo-wschodniej części śródmieścia, na najwyższym wzniesieniu w obrębie starego miasta (tzw. Wzgórzu Wojciechowym, Klasztornym, Zamkowym, ob. Uniwersyteckim). Kaplica przylega północnym bokiem do południowo - zachodniego skrzydła Collegium Maius UO. Niewielka budowla została wymurowana z cegły, na kamiennych fundamentach. Jest jednoprzestrzenna, na rzucie zbliżonym do prostokąta. Znacznej grubości mury w narożach dodatkowo wzmocniono szkarpami oraz kamiennym cokołem. Zwieńczenie kaplicy tworzy niska kwadratowa nadbudówka i znajdująca się na niej okrągła latarnia z okienkami, kryta hełmem. W ścianach krytego sklepieniem żaglastym wnętrza znajdują się półkoliście zamknięte arkady i nisze. Nie zachowało się znane z archiwalnych fotografii wyposażenie - barokowy ołtarz i figury w niszach.

Z zewnątrz ogólnodostępna, wnętrze kaplicy dostępne w godzinach otwarcia Muzeum Uniwersytetu Opolskiego.

Oprac. Ewa Kalbarczyk-Klak, NID OT w Opolu, 18.06.2014 r.