Historia

Obecna ul. Koraszewskiego występowała już XV-wiecznych w dokumentach miasta Opola. W 1594 r. przy tej ulicy znajdowało się 38 domów, a 1648 r. – 41 domów, a w 1722 r. – 42 domy. Część z nich w 1723 r. zaliczano do Rynku.

Trzykondygnacyjny budynek wzniesiono między 1750 r. a 1815 r. przy ówczesnej Oder Strasse 3 z przeznaczeniem na mieszkania czynszowe i usługi handlowe na parterze. Kamienicę zbudowano na planie wydłużonego na osi wschód – zachód prostokąta i nakryto płaskim dachem o konsytrukcji drewnianej.

W latach 80. XIX w. kamienicę przebudowano. Z tego okresu pochodzi wschodnia ściana frontowa, której nadano jej klasycyzujący i eklektyczny charakter.

W okresie międzywojennym, w kamienicy mieściła się restauracja należąca do D. Scholtissek i skład sukna. Oba lokale reklamowały się w ówczesnych polskich gazetach: w „Gazecie Opolskiej” i „Nowinch”. Adres ten był ważny dla ówczesnych Polsków w niemieckim Oppeln, bowiem naprzeciw restauracji pana Scholtisska znajdował się znany niemiecki hotel „Zum Schwarzen Adler”, a w pobliżu (pod adresem Oder Strasse 6) redakcja polskiej „Gazety Opolskiej” wydawanej przez Bronisława Koraszewskiego.

Po 1945 r. kamienica nadal pełniła funkcje mieszkalno-usługowe. Na parterze mieściły się sklepy i w latach 60. XX w. księgarnia. Stan techniczy obiektu był tak zły, że pod koniec lat 70. XX w. podjęto decyzję o rozbiórce budynku. Pozostawiono fasadę, zalecając jej renowację i włączenie do nowego budynku. Tak się stało. W 1982 r. fasadę wpisano do rejestru zabytków województwa opolskiego. W 1984 r. budynek rozebrano, a elewację frontową podparto, poddano renowacji i włączono do nowego budynku, który ukończono w 1990 r.

Opis

Historyczna fasada kamienicy położona jest płn.-zach. części Starego Miasta, w obrębie zwartej zabudowy zachodniej pierzei ulicy Koraszewskiego, u wylotu ulicy na plac rynkowy. Elewacja swoim frontem zwrócona jest ku zachodowi a wykonana została z cegły na zaprawie wapiennej oraz w całości otynkowana. Utrzymana w stylu eklektycznym stanowi materialny zapis historycznej zabudowy pierzei przyrynkowej.

Fasada posiada cztery kondygnacje a ostatni poziom wyznacza mezzanino. Poziom przyziemia określają głównie przestrzenie witryn oraz otwór wejściowy umieszczony po prawej stronie fasady. W czasie modernizacji parteru usunięto jeden z dwóch otworów wejściowych prowadzących niedyś do kamienicy. Dodatkowym elementem pionowej artykulacji są pilastry o kompozytowych głowicach, umieszczone symetrycznie, po obu stronach elewacji. Poziom pierwszej oraz kolejnych kondygnacji zamykają proste gzymsy kordonowe. Powyżej parteru elewacja jest 3-osiowa a osie wyznaczone są przez prostokątne otwory okienne. Występują one głównie w obramieniach, które poszerzono po bokach lizenami podpierającymi wolutowe kroksztyny a nad nimi znajdujące się naczółki. Na poziomie pierwszej kondygnacji, obramienia przedłużone zostały w podokiennki a otwory zamknięto naczółkowymi trójkątnymi nadokiennikami. Okna drugiej kondygnacji znacznie skromniejsze: pomiędzy kroksztynami gładkie, prostokątne płyciny zwieńczone podpieranymi odcinkami gzymsów zdobionymi ornamentem łezkowym i palmetowym. Osie półpiętra wyznaczają pary prostokątnych okienek. Fasadę wieńczy wydatny gzyms o bogatej dekoracji, złożony z rytmicznego ciągu konsol dekorowanych liśćmi akantu, w partii fryzowej zastosowano ząbkowanie i łezki – w górnej partii gzymsu znajduje się ornament palmetowy.

Zabytek dostępny.

Oprac. Joanna Banik, Katarzyna Latocha OT NID w Opolu, 19.11.2018 r.