Posiada wszystkie charakterystyczne cechy sakralnego budownictwa „olęderskiego” regionu Mazowsza w postaci m.in. zgodności techniki i materiału, a także dwuspadowego oddzielnego dachu nad nawą oraz niższego nad zakrystią, jak również wieżyczki na sygnaturkę usytuowanej w kalenicy dachu.

Historia

Wieś pierwotnie pod nazwą Secymin Niemiecki założona na wykarczowanych pustkach, na prawie holenderskim na początku XVIII w. Należała do dóbr secymińskich, na które składały się 3 wsie i folwark. W 1827 r. miała 29 domów i 260 mieszkańców, w 1889 r. mieszkały w nim 333 osoby. Ok. 1842 r. we wsi założono filię parafii ewangelicko-augsburskiej w Wyszogrodzie, po kilku latach wystawiono drewniany zbór, został on jednak zniszczony przez wody Wisły. Obecną świątynię (wraz z murowaną z cegły pastorówką) postawiono ze składek mieszkańców – ewangelików, z wykorzystaniem miejscowego materiału i kamieni fundamentowych przywiezionych łodziami z północnej strony Wisły. Po zakończeniu II wojny światowej, w dniu 8 września 1945 r. w uroczystość Narodzenia Najświętszej Marii Panny proboszcz z Leoncina – Józef Krawczykowski poświęcił zbór secymiński i zaczęto odprawiać w nim msze rzymsko-katolickie (niemniej obiekt pozostawał we własności konsystorza ewangelicko-augsburskiego). Obecnie budynek wykupiony na rzecz parafii p.w. Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Nowym Secyminie, dekanatu i diecezji warszawsko-praskiej. W latach 2002-2003 przeprowadzony został gruntowny remont obiektu połączony z wymianą części materiału konstrukcji ścian, podłóg w nawie oraz sygnaturki.

Opis

Kaplica usytuowana równoleżnikowo, wzdłuż Wisły, prezbiterium ku zachodowi, otoczona jest sztachetowym płotem. W pd.-zach. części działki zbudowana nowa, metalowa dzwonnica, na której umieszczono dzwon zdjęty z wieżyczki kościoła z datą 1923. Od strony południowej w ogrodzeniu murowana, współczesna kapliczka.

Kaplica zbudowana jest z drewna topolowego, na murowanym, kamiennym fundamencie, wykonana w konstrukcji zrębowo-sumikowo-łatkowej, o zwartej bryle nakrytej dachem dwuspadowym (korpus główny) i pulpitowym (zakrystia) pokrytym blachą.

W obrębie połaci zlokalizowana została sygnaturka nakryta sześciospadowym hełmem. Obiekt zbudowany został na planie prostokąta, z wydzielonymi od strony wschodniej dwoma pomieszczeniami oraz schodami prowadzącymi na chór muzyczny wsparty na ośmiobocznych słupach. Od strony zachodniej do korpusu nawy dostawiona została dwupomieszczeniowa zakrystia na planie prostokąta. Elewacje zostały ozdobnie oszalowane deskami, z laubzegową dekoracją wiatrownic w strefie okapowej. Fasada z dwoma symetrycznie rozmieszczonymi oknami, między którymi znajduje się główne wejście do kościoła, przesłonięte dwuspadowym daszkiem wspartym na dwóch ozdobnie wyciętych wspornikach. Nad nią góruje wieżyczka na sygnaturkę, zwieńczona metalowym krzyżem na kuli, przepruta otworami dzwonowymi zamkniętymi łukiem pełnym, z drewnianą żaluzją. Elewacje boczne, symetryczne, pięcioosiowe. Elewacja zachodnia z dostawioną zakrystią, z wejściem od strony południowej.

Wnętrze nawy przykryte jest kolebką pozorną, w pozostałych pomieszczeniach deskowe sufity ułożone są na belkach stropowych. Wyposażenie wnętrza pochodzi z czasu wybudowania kaplicy, z wyjątkiem ceramicznej posadzki w nawie wykonanej w 2003 r., która zastąpiła deskowe podłogi.

Obiekt dostępny po uprzednim umówieniu się z proboszczem parafii.

Oprac. Jerzy Szałygin, OT NID w Warszawie, 20.07.2017 r.