projektu profesora Uniwersytetu Stefana Batorego, dziekana Wydziału Sztuk Pięknych, architekta Juliusza Kłosa.

Historia

Górka Zgody zwana również „Przeprośną”, na której pobudowano kościół, jest miejscem związanym z wydarzeniem historycznym, które odbyło się 31 lipca 1666 r. W tym dniu doszło do zawarcia tzw. ugody w Łegonicach kończącej rokosz marszałka Lubomirskiego. Na polach pod Łęgonicami stanęły do walki wojska pod dowództwem króla Jana Kazimierza i marszałka koronnego Jerzego Lubomirskiego. Do bitwy jednak nie doszło, gdyż obie strony zawarły ugodę. Na pamiątkę tego wydarzenia wybudowano niewielki, drewniany kościółek p.w. św. Rocha. W połowie XVIII wieku kościół został zniszczony, a na jego miejscu postawiono drugi, również drewniany. Wówczas to (aż do 1970 r.) na górce założono pustelnię. Ostatnim pustelnikiem, który ją zamieszkiwał aż do swojej śmierci był Ignacy Piotrowski. Pod koniec XIX w. w miejsce drewnianego kościoła wybudowano niewielką ceglaną kaplicę zniszczoną podczas działań wojennych w 1915 r. Obecny, murowany kościół zbudowany został z inicjatywy ówczesnego proboszcza łęgonickiego Stanisława Zaręby w latach 1922-1928 wg. projektu profesora Uniwersytetu Stefana Batorego, dziekana Wydziału Sztuk Pięknych, architekta Juliusza Kłosa. W 1947 r. w kościele na skutek pożaru zniszczeniu uległa więźba dachowa, którą odbudowano w tym samym roku. W 1956 r. Jan Zieliński wykonał we wnętrzu świątyni polichromię. W 1964 r. w związku z rosnącą popularnością odpustów św. Rocha przed kościołem wybudowano żelbetową ambonę. Nieopodal kościoła znajduje się też zbiorowa mogiła żołnierzy poległych w I i II wojnie światowej.

Opis

Kościół usytuowany jest na wzgórzu, na południe od wsi Nowe Łęgonice i Józefów. Z trzech stron otoczony jest lasem. Prowadzi do niego gruntowa, polna droga. Za kościołem, od strony zachodniej, znajduje się mogiła żołnierzy poległych podczas I i II wojny światowej.

Świątynia jest murowana z cegły, otynkowana od wewnątrz, wnętrze nakryte stropem płaskim, drewnianym, z ceramiczną podłogą, dach konstrukcji stolcowej, pokryty ocynkowaną blachą. Zbudowana jest na planie prostokąta, od strony zachodniej z węższym zamkniętym łukiem odcinkowym prezbiterium ujętym półkoliście zamkniętymi zakrystiami. Od strony wschodniej zbudowany został przedsionek na planie półkola. We wschodniej części nawy znajdują się dwie niewielkie kruchty na planie kwadratu, w których umieszczone są wejścia do kościoła. Bryła zbliżona jest do addycyjnej, nakryta została dachem trzyspadowym, prezbiterium i zakrystia dachami dwuspadowymi. Kalenica dachu nawy zwieńczona jest wieżyczką na sygnaturkę z arkadowo otwartą latarnią zwieńczoną krzyżem. Elewacja frontowa została poprzedzona przedsionkiem arkadowo otwartym z trzech stron oraz półkoliście wygiętym szczytem zwieńczonym krzyżem, na osi którego umieszczono półkolistą wnękę z rzeźbą przedstawiającą Św. Rocha z napisem na postumencie: „Dar […] pani Józefy Myszkorowskiej 1930”. Nad arkadą, na jej osi, umieszczona została płytka wnęka, w której znajduje się rzeźba orła. Elewacje boczne są analogicznie trójosiowe, zaś elewacja zachodnia jest jednoosiowa, z drzwiami umieszczonymi na osi. Wnętrze świątyni pokryte polichromią, ze skromnym współczesnym wyposażeniem.

Obiekt dostępny podczas mszy oraz po uprzednim umówieniu się z proboszczem.

Jerzy Szałygin, OT NID w Warszawie, 10-08-2017 r.